نوآوران آنلاین-
مدت زمانی طولانی است که تحقیقاتی در زمینه درمان آلزایمر با استفاده از تزریق خون افراد جوان و سالم به افراد بیمار در حال انجام است اما این تحقیقات و نتایج به دست آمده از آن با چالش ها و انتقادات جدیدی رو به رو شده است.
در سال 2014 میلادی تیمی از پژوهشگران به سرپرستی تونی ویس – کورای از پژوهشگران دانشگاه استنفورد، مجوز تزریق پلاسمای خون افراد سالم و جوان را به افراد پیر مبتلا به آلزایمر دریافت کرد.
وی پیش از این در آزمایش های خود دریافته بود که تزریق خون موش های جوان به موش های کهنسال سبب افزایش قدرت مغزی و تفکر آن ها می شود که به نظر می رسید این تحقیق کلید اصلی درمان این بیماری محسوب شده و تونی ویس – کورای موفق به کشف آب حیاتی برای زندگی دوباره بیماران آلزایمری شده است. نتایج آزمایش های بالینی این مطالعات در هفته گذشته طی نشستی علمی در شهر بوستون ایالات متحده آمریکا ارائه شد.
کارولی نیکولیچ از پژوهشگران مرکز مطالعاتی Alkahest در رابطه با این موضوع گفت: « در این پژوهش پیشنهاد شده بود که تزریق خون افراد جوان به ویژه افراد گروه سنی 18 تا 25 سال، به طور بالقوه ای در از بین بردن تاثیرات بیماری آلزایمر موثر است. در بررسی های عملی شاهد بهبود معارت های ذهنی و افزایش توانائی انجام فعالیت های روزمره در بیماران بودیم.»
در بخش نخست این مطالعات، گروهی از بیماران با روش فوق تحت درمان قرار گرفته و گروهی آزمایشی نیز با روش های درمانی بی اثر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند که البته این افراد طی چند هفته از تیم مطالعاتی جدا شده و در ادامه تعداد زیادی از شرکت کنندگان در طول آزمایش ها از روند آزمایش خارج شده یا بنا به دلایل دیگری فوت کردند.
به گفته نیکولیچ: «به این ترتیب دور جدید مطالعات بدون داشتن گروه شاهد آغاز شده و افراد تحت درمان به مدت چهار هفته تحت درمان تزریق پلاسما قرار گرفتند. برای ارزیابی تاثیرات این درمان، اعضای تیم تحقیقاتی از اطلاعات گروه شاهد نخستین دور تحقیقات استفاده کردند. »
در همین رابطه میشائیل کونبوی از محققان دانشگاه کالیفرنیا اعلام کرد: «موضوع فوق سبب می شود که نتایج تحقیقات فوق غیر قابل استفاده بوده و مانند این است که برگ های اصلی بازی را از آن خارج کرده و سپس کارت های بازی را تقسیم کنید.»
البته لازم به توضیح است که به گفته کارولی نیکولیچ، نتایج تحقیقات انجام شده بر پایه پرسشنامه هایی که به طور روزانه در اختیار بیماران قرار گرفته بود، نشان دهنده افزایش توانائی آن ها در انجام فعالیت های روزانه، همزمان با پیشرفت درمان است.
از سوی دیگر میشائیل کونبوی اعتقاد دارد نوع طراحی روند پژوهش فوق به نوعی است که نتایج به دست آمده را غیر قابل اعتماد می کند. در حقیقت مراقبین کوچکترین تغییر در رفتار بیماران را به گونه ای نشان می دهند که گویای موثر بودن درمان است.