ناموس و قتل های پیدا و پنهان پیرامون آن

نوآوران آنلاین- اغلب در گفتارهای عمومی جامعه، ناموس به زن و مادر و خواهر و حتی در بین بعضی خانواده ها به تمام زنان فامیل اطلاق می شود و بی ناموس به کسی گفته می شود که نسبت به برخی رفتارها و شؤون زندگی همسر، مادر، خواهر یا زنان اقوام خود به خصوص از جنبه اخلاقی بی تفاوت است.
بارها در مکالمات گوناگون میان مردم می شنویم که به ناموس مردم نگاه نکنید یا مزاحم ناموس مردم نشوید چون خداوند عادل است و باعث می شود دیگران هم به ناموس شما نگاه نکنند. در ای جا کسی اشاره نمی کند که مزاحم زنان نشوید چون این مسأله تجاوز به حریم شخصی دیگران محسوب می شود و آزردگی آن ها را در پی دارد، بلکه با این منطق توجیه می شود که به دارایی دیگران طمع نکن چون ممکن است دارایی خودت مورد طمع قرار بگیرد.
در این گفتمان و زبان، زن هیچ تعریف و  هویت مستقلی ندارد و هر زنی ناموس چند مرد تعریف می شود که باید به شدت هم از آن حفاظت شود. به طبع در چنین وضعیتی زنی اگر مرتکب گناهی هم شود، مردی که زن ناموس او تلقی می شود باید پاسخگو باشد و در این میان، مرد است که دیگر نمی تواند به اصطلاح سرش را پیش دیگران بلند کند. مثلاً اگر زنی به شوهرش خیانت می کند و یا دختری یا خواهری یا مادری پشت سرش حرف غیر اخلاقی زده می شود، این پدر و برادر اوست که سر افکنده می شود. در حالی که اگر زن هویتی مستقل مثل مردان در جامعه داشت، خود او باید پاسخگوی هر عمل اخلاقی و غیر اخلاقی خود بود نه همسر و برادر و شوهر و پدر و....
در یک مستندی از چندین نفر که خواهر و دختر خود را به قتل رسانده بودند علت امر سؤال می شد. قاتلین می گفتند این وظیفه ما بود و اگر این کار را نمی کردیم دیگر نمی توانستیم سرمان را بالا نگه داریم؛ در حالی که خودشان هیچ عمل خلاف شرع و عرفی را مرتکب نشده بودند، ولی چون دارایی آنان ( ناموس شان ) عرف شکنی کرده بود باید او را با حذفش از کره زمین تنبیه می کردند تا آبروی خود شان را باز یابند!
سال گذشته خبر هولناک تجاوز به چندین دختر در ایرانشهر توسط امام جمعه این شهر رسانه ای شد. امام جمعه هم در نکوهش متجاوزان گفته بود: « مگر خودتان خواهر مادر ندارید که به دختر مردم تجاوز می کنید؟ ». ( در این منطق می توان گفت مردی که مادرش فوت کرده و یا خواهری ندارد، مجاز به انجام هر رفتاری ست ).
 در این وضعیت خانواده قربانیان تجاوز بدون این که کوچک ترین جرم و گناهی مرتکب شوند، اغلب خبر را مخفی کرده یا با سری افکنده در جامعه ظاهر می شوند و بسیاری هستند که مرگ زنان خانواده خود را بهتر از مورد تجاوز قرار گرفتن می دانند. در نگاه آن ها "عصمت ناموس" به عنوان بخشی از دارایی ربوده شده است و ننگ این بی آبرویی همیشه بر دامن  آنان می ماند.
قربانیان مسائل ناموسی در ایران کم نبوده و نیستند و هنوز هم در بخش حوادث روزنامه ها خبرها متعددی در این حوزه پخش می شود ( به خاطر دارم که چند سال پیش وقتی نیروی انتظامی شهر کنگاور دختری را در ترک موتور فردی دستگیر کرده و خبر را به پدر او داده بود، پدر اقدام به قتل دختر خود کرده بود).
حال هر چقدر که مسأله قتل ناموسی را پنهان کرده و یا اجازه پخش اخبار و فیلمی در این مورد را ندهیم، دلیل بر آن نیست که این مسأله از جامعه رخت بربسته و دیگر کسی به چنین اقدامی مبادرت نخواهد ورزید.