نوآوران آنلاین- تجاوز و دست درازی بشر به طبیعت این روند را تسریع می‌کند. این دیدگاه کارشناسان بهداشت جهانی است که در زمینه‌‌‌ٔ منشاء و چگونگی شروع بیماری‌های جدید تحقیق می‌کنند.
در راستای این پژوهش‌ها، آن ها اکنون سیستم الگوی تشخیصی ایجاد کرده‌اند تا بتوانند پیش‌بینی کنند چه بیماری‌هایی در حیات وحش وجود دارد که بیش ترین خطر را برای انسان دارد.
این تحقیق را پژوهشگران دانشگاه لیورپول هدایت می‌کنند که بخشی از تلاش‌های جهانی برای ایجاد آمادگی بهتر در برابر همه گیری‌های آینده است.
پنج بار شانس آورده‌ایم
پروفسور “ ماتیو بیلیس ” از دانشگاه لیورپول معتقد است: « در ۲۰ سال گذشته، ما ۶ تهدید مهم داشتیم. سارس، مِرس، اِبولا، آنفولانزای پرندگان و آنفولانزای خوکی. ما ۵ بار شانس آوردیم اما ششمی ما را گیر انداخت و این آخرین همه گیری که با آن رو به رو خواهیم شد، نیست، از این رو باید با دقت بیش تری بیماری‌های حیات وحش را بررسی کنیم ».
به عنوان بخشی از این پژوهش، او و همکارانش سیستم الگوی تشخیصی ای طراحی کرده‌اند که می‌تواند اطلاعات گسترده‌ای از بیماری‌های شناخته‌شدهٔ حیات وحش را بررسی کند.
در میان هزاران باکتری، انگل و ویروس که علم می‌شناسد، این سیستم قادر است سر نخ‌های نهفته‌ای از تعداد و نوع گونه‌های جانوری مبتلا به دست دهد و به کمک این سر نخ‌ها می‌توان بیماری‌هایی را که برای انسان خطرناک‌تر هستند، مشخص کرد.
پژوهشگران می‌گویند اگر به عامل بیماری زایی اولویت داده شود، آن ها می‌توانند تلاش‌های تحقیقاتی خود را به طور مستقیم بر پیشگیری و درمان آن متمرکز کنند پیش از آن که همه گیری اتفاق بیافتد.
پروفسور بیلیس می‌گوید: « اگر دریابیم چه بیماری‌هایی ممکن است منجر به همه‌گیری شوند، یک گام به پیش برداشته‌ایم و با همین یک گام هم بسیار پیش خواهیم رفت ».
درس هایی از قرنطینه
بسیاری از پژوهشگران بر این باورند که رفتار ما به ویژه جنگل‌زدایی و نابودی زیستگاه‌های گوناگون حیات وحش باعث شده است که بیماری‌های بیش تری از جانوران به انسان سرایت و گسترش پیدا کند.
پرفسور “کیت جونز” از کالج دانشگاهی لندن می گوید: « تحقیقات گسترده نشان می‌دهند اکوسیستم‌هایی که به دست انسان تغییر شکل داده و از تنوع زیستی آن ها کاسته شده است، مانند زمین‌های کشاورزی و مزرعه‌ها، معمولاً منجر به افزایش خطر ابتلاء به بیماری‌ها شده اند ».
او اضافه می‌کند: « البته در مورد همهٔ بیماری‌ها این طور نیست، اما انواعی از گونه‌های حیات وحش که نسبت به تهاجم انسان مقاومت بیش تری نشان می‌دهند، مانند گونه‌هایی از جوندگان کوچک و موش‌ها، بیش تر احتمال دارد که به طور مؤثری میزبان و ناقل عوامل بیماری‌زا باشند. پس نابودی تنوع زیستی عرصه‌هایی ایجاد می‌کند که باعث تماس بیشتر انسان و حیات وحش می‌شود که خطر سرایت ویروس‌ها و باکتری‌ها و انگل‌هایی را به انسان در پی دارد ».
همه گیری‌های مشخصی خطر این " ارتباط " میان فعالیت‌های انسان و حیات وحش را به وضوح هولناکی نشان داده است.
در اولین همه گیری “ هنیپا ویروس “ در سال ۱۹۹۹ در مالزی، بیماری ویروسی از طریق خفاش‌های میوه خوار به مزرعهٔ بزرگی از خوک‌ها که در حاشیهٔ جنگل ساخته شده بود، منتقل شد.
خفاش‌های میوه خوار وحشی از درختان میوه تغذیه می‌کردند و خوک‌ها میوه‌های نیم‌خوردهٔ آن ها را که از درختان به زمین می‌افتاد و آغشته به بزاق دهان خفاش‌ها بود، می‌خوردند.
بیش از ۲۵۰ نفر از کسانی که به طور مستقیم با این خوک‌های بیمار در تماس بودند، مبتلا به ویروس شدند. بیش از ۱۰۰ نفر از آن ها جان خود را از دست دادند.
تلفات ناشی از ابتلاء به ویروس کرونا هم چنان ادامه دارد، اما تخمین فعلی میزان مرگ و میر حدود ٪۱ است؛ در حالی که ابتلاء به هنیپا ویروس بین ٪۴۰ تا ٪۷۵ احتمال مرگ داشت.
پروفسور “ اریک فوره “ از دانشگاه لیورپول و مؤسسهٔ پژوهشی بین‌المللی حیوانات اهلی در نایروبی، می‌گوید پژوهشگران باید به طور مداوم مناطقی که امکان بیش تری برای خطر همه گیری بیماری دارند را تحت نظر بگیرند.
مزارع در حاشیهٔ جنگل‌ها، بازار‌های خرید و فروش جانوران، همه مرز‌های در هم تنیده‌ای میان انسان و حیات وحش است که همان مکان‌هایی است که بیش ترین احتمال بروز بیماری را دارند.
پرفسور فوره می افزاید: « ما باید به طور مداوم مراقب این روابط باشیم و سیستم‌هایی را در این مکان‌ها فعال کنیم که به هر اتفاق غیر عادی واکنش نشان دهد. مانند اتفاقاتی مثل همه‌گیری ناگهانی بیماری در یک منطقه ».
وی تأکید می کند: « در میان جمعیت‌های انسانی هر سال شاید ۳ تا ۴ بیماری جدید ظاهر شود، این ماجرا فقط در آسیا و آفریقا نیست در اروپا و ایالات متحده هم همین طور است ».
ماتیو بیلیس هم در این زمینه می گوید: « این نظارت مداوم برای بیماری‌های جدید خیلی مهم است. ما در این جا تقریباً همه شرایط را برای راه افتادن بی کم و کاست توفان شیوع جهانی امراض فرا گیر پدید آورده‌ایم ».
پروفسور فوره هم با او هم عقیده است. او اذعان می کند: « چنین اتفاقی احتمال دارد بارها و بارها تکرار شود. همه این ها در طول تعامل ما با جهان طبیعی اتفاق افتاده است. اکنون مهم این است که چگونه آن را درک کنیم و به آن چطور پاسخ دهیم ».
پروفسور فوره تصریح می کند: « بحران فعلی برای بسیاری از ما درسی دارد تا از عواقب و نتایج رفتارمان با طبیعت آگاه شویم.
همه آن چه استفاده می‌کنیم و آن را بدیهی فرض می‌کنیم؛ غذایی که می‌خوریم، موادی که در تلفن‌های هوشمندمان به کار رفته است؛ هر چه بیش تر مصرف کنیم، کسانی با استخراج این مواد و انتقال آن به سراسر جهان بیش تر پول درمی‌آورند. وظیفهٔ همهٔ ماست که به تمام منابعی که مصرف می‌کنیم و به اثری که بر آن ها می‌گذاریم، بیاندیشیم ».