نوآوران آنلاین- بر اساس یک مطالعه پیشگام توسط محققان مرکز پزشکی ولمن در بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) ، نور درمانی بی خطر است و تأثیرات قابل اندازه گیری در مغز دارد.

این مطالعه یکی از اولین آزمایش های بالینی احتمالی و تصادفی و مداخله ای نور درمانی نزدیک به مادون قرمز و سطح پایین (LLLT) در بیمارانی است که اخیراً از یک آسیب مغزی متوسط ​​رنج می برند.

اگر آزمایشات بیشتر از این یافته ها پشتیبانی کند، نور درمانی می تواند به اولین درمان شناخته شده برای درمان آسیب های مغزی تبدیل شود.

ضربه مغزی علت اصلی آسیب های تروما در سراسر جهان است و تخمین زده می شود 69 میلیون نفر هر ساله چنین صدمه ای را تجربه می کنند. با این حال، هنوز هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد و عمدتا به این دلیل که مکانیسم های اساسی بیولوژیکی به خوبی درک نشده اند و انجام مطالعات با بیماران واقعی در مرحله حاد تروما بسیار چالش برانگیز است.

چالش دیگر بهینه سازی طول موج LLLT نزدیک مادون قرمز بود.

دکتر "لین" توضیح می دهد: هیچ کس نمی داند که برای تأمین تأثیر مطلوب به چه مقدار نور نیاز دارید. ما سعی کردیم طول موج، دوز، زمان تحویل و مدت زمان قرار گرفتن در معرض را بهینه کنیم. این کار از طریق یک سری آزمایشات پیش بالینی به هدایت اندرسون انجام شد. این موارد شامل مطالعات پیش بالینی متعدد به رهبری مایکل هامبلین بود.  

LLLT طول موجی نزدیک مادون قرمز قبلاً برای درمان آسیب های مغزی در نظر گرفته شده است، اما تاکنون مطالعات کمی در مورد این فناوری مورد آزمایش قرار گرفته است و تعداد آن ها در بیماران مبتلا به آسیب های مغزی وجود ندارد.

این مورد در بیماران سکته مغزی مورد مطالعه قرار گرفته است و تحقیقات بنیادی ولمن نشان می دهد که از طریق مکانیسم واسطه توسط اندام های خاص داخل سلولی به نام میتوکندری، محافظت در برابر نورون است.

کارآزمایی بالینی تصادفی شامل 68 بیمار مبتلا به آسیب مغزی ضربه ای متوسط ​​که به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه LLLT را از طریق کلاه ایمنی مخصوص که نور را تحویل می داد دریافت کردند. بیمارانی که در گروه کنترل بودند به همان مدت از کلاه ایمنی استفاده می کردند، اما درمانی دریافت نکردند. این کلاه ایمنی توسط تیم واکوک در ولمن طراحی شده است. در طول مطالعه، مغز افراد با استفاده از معیارهای کمی تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) از نظر واکنش پذیری عصبی مورد آزمایش قرار گرفت و افراد نیز تحت ارزیابی عملکرد عصبی شناختی قرار گرفتند.

MRI  در مراحل حاد (طی 72 ساعت پس از آسیب)، اوایل تحت حاد (2-3 هفته) و اواخر تحت حاد (تقریباً سه ماه) بهبودی انجام شد. ارزیابی بالینی در طول هر ویزیت و در مدت شش ماه با استفاده از پرسشنامه Rivermead پس از ضربه مغزی و هر مورد در مقیاس 5 نمره ارزیابی شد.

بیست و هشت بیمار حداقل یک جلسه LLLT را پشت سر گذاشتند و هیچ یک از آن ها واکنش های جانبی گزارش نکردند. علاوه بر این، محققان دریافتند که می توانند اثرات LLLT ترانس کرانیال را بر روی مغز اندازه گیری کنند.

مطالعات MRI اختلاف آماری معنی داری را در یکپارچگی میلین اطراف سلول های عصبی بیماران تحت درمان در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. هر دو این یافته ها از آزمایش های پیگیری پشتیبانی می کنند، خصوصاً این که هیچ درمان دیگری برای این بیماران وجود ندارد.

این مطالعه همچنین نشان داد که نور بر سلول ها تأثیر می گذارد. اگرچه کاملاً ثابت شده است که سلول ها گیرنده های نوری دارند، اما در این آزمایش ما چندین سوال بی پاسخ داشتیم از جمله این که آیا نور از پوست سر و جمجمه عبور می کند.

"گوپتا" می گوید: برای این مطالعه اولیه، محققان بر بیماران با آسیب مغزی آسیب دیده متوسط ​​تمرکز کردند. این امر برای اطمینان از مطالعه آن ها می تواند یافته های آماری مهمی داشته باشد زیرا بیماران در این گروه به احتمال زیاد اثری قابل اندازه گیری دارند. مشاهده چنین تغییراتی در بیماران با جراحات خفیف بسیار دشوارتر خواهد بود و به احتمال زیاد در بیماران با صدمات شدید مغزی اثر نور درمانی توسط سایر بیماری های همراه با ضربه شدید گیج خواهد شد.

وی اضافه می کند که محققان هنوز در مراحل ابتدایی این درمان هستند و معلوم نیست که آیا می توان آن را برای انواع دیگر آسیب مغزی مانند انسفالوپاتی مزمن آسیب زا (CTE) که مورد توجه عموم قرار گرفته است، اعمال کرد.

این مطالعه امکانات زیادی را برای استفاده گسترده از پزشکی پزشکی ایجاد می کند.

پنج شنبه ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۰

(برابر با ۳ مهر ۱۳۹۹)