۱) شیطان را دیدم. آراسته و دلفریب با شاخه گلی در دست کنار نیمکتی ایستاده بود. علت حضورش را در پارک جویا شدم. پُر سرور و شیدا گفت: – جوان زیبای سرو اندامی را در اینستاگرام به عشق خویش گرفتار ساخته وحال در انتظارش لحظه شماری می کنم. پرسیدم: – می شناسی اش؟ – هنوز نه؛ اما قرار است با لباس سفید و روزنامه ای در دست چپ.... هنوز کلامش پایان نپذیرفته بود که از دور هیبت خمیدۀ سالخورده ای سپید پوش با روزنامه ای در دست پیدا شد. شگفت زده سوی نیمکت برگشتم. اثری از شیطان بر جای نبود.
۲) شیطان: – دیگر خسته شده ام. می خواهم به آسمان بازگردم. خداوند: – قرار ما این نبود. – می دانم؛ اما دیگر نیازی به حضور من در زمین نیست. انسان ها وسایلی در اختیار دارند که مرا نیز با آن ها فریب می دهند. – اما چه بسیارترند انسان هایی که از وسایلی که رقیب خویش می دانی در مسیر کسب ایمان و دانش بیشتر سود می جویند. – می دانم... می دانم... اما دیگر نمی توانم. نمی توانم. بریده ام. خسته ام. خسته! – احساس ناامنی می کنی؟ شیطان به خود می آید. متوجه جسارت بیش از حدش در برابر آفریدگار خویش و جهانیان شده است. با صدایی آرام پاسخ می دهد: – و شرم. خداوند به شیطان نزدیک تر می شود و آرام در گوشش نجوا می کند: – آیا هنوز هم حاضر به سجده در مقابل انسان نیستی؟ شیطان از آسمان و خداوند دور می شود. خداوند: – کجا می روی!؟ – به همان زمین باز می گردم. ۳) – کامپیوتر، لب تاپ، آی پد... موبایل، پگچ آموزش زبان، خدمات... بدون پیش پرداخت... با اقساط هزار ماهه! باورم نمی شود. وارد فروشگاه می شوم. شیطان را می بینم. بر چهار پایه کوتاهی ایستاده و با مشتریانش درحال گفت و گوست.