ترس و احتیاط؛ دو عامل دورکردن بازیگر از موفقیت

یک بازیگر باید بتواند هر نوع نقشی را بازی کند. یک‌سری از بازیگران در این زمینه موفق عمل می‌کنند و از پس ایفای نقش‌های مختلف برمی‌آیند و عده‌ای دیگر فقط می‌توانند در محدوده نقش‌های خاصی بازی کنند. معتقدم باید بازیگر جسارت و شهامت داشته باشد و با اعتماد به نفس نقشش را بازی کند. ترس و احتیاط، بازیگر را در کارش ناموفق می‌کند.
مسئله دیگری که بازیگر باید در نظر بگیرد این است که همیشه بعد از اینکه فیلمنامه را می‌خواند، اولین نکته مهم این است که این شخصیت چه ویژگی و اهمیتی در درام داستان فیلم دارد و باید از خودش بپرسد که چطور می‌تواند درست بازی‌اش کنم. توانایی و تبحر بازیگر است که می‌تواند او را در ایفای نقش‌های مختلف یاری کند. درواقع بازیگر باید خودش برای هر نقشی که بازی می‌کند، یک‌سری رفتار و جزئیات شخصیتی اضافه می‌کند.یعنی بعداز خواندن فیلمنامه و سنجش ویژگی‌های شخصیت، نکاتی را که می‌خواهد در نقش لحاظ کند، به کارگردان پیشنهاد بدهد و کارگردان بنا به صلاحدیدش با استفاده از این روش‌ها موافقت یا مخالفت کند. در همین بحث‌هاست که شخصیت ساخته می‌شود
از سوی دیگر معمولا در فیلم‌ها شاهد هستیم که بازیگران باتجربه در کنار بازیگرانی که چندان جلوی دوربین نرفته‌اند حضور دارند. این امیروظیفه‌ای را برعهده بازیگر باتجربه می‌گذارد. او باید به طریقی فرصت را در اختیار بازیگران جوان قرار دهد تا بتوانند توانایی‌های خود را بروز دهند. خیلی از بازیگران جوان را می‌شناسم که با وجود توانایی و استعداد بازیگری‌شان در سایه مانده‌اند و نتوانسته‌اند نقش‌های مهم و اثرگذاری بازی کنند. اگر بازیگر باتجربه به‌اصطلاح فوکوس تکشد و اجازه بدهد به بازیگران جوان‌تر دیده شوند، اتفاق‌های خوبی برای سینمای ایران رخ می‌دهد چراکه با حضور بازیگران تازه‌نفس و مستعد و داستان‌های جذاب و کارگردانی قوی است که می‌توانیم انتظار استقبال مردم و مخاطبان را از فیلم‌های سینمایی داشته باشیم.