جنگ و ۸ سناریو

فرض اساسی در تدوین و ترسیم سناریو ها انتخاب متغیرهایی است که بر کار سازمان یا صنعت یا کشور تأثیرات مهمی دارند؛ اما احتمال رخ دادن آن ها نامشخص است و دامنه اختلاف نظر در میان خبرگان زیاد است. به عنوان مثال، در مورد احتمال حمله مجدد آمریکا به ایران این تفاوت دیدگاه ها و احتمالات کاملاً قابل مشاهده است. از این رو به این متغیرها، متغیر عدم قطعیت  می گویند که متفاوت از  متغیر عدم اطمینان است. تفاوت در این است که متغیری ممکن است متغیر عدم اطمینان باشد؛ اما درجه احتمال رخ دادن آن تا حد زیادی قابل سنجش باشد. مانند پیش بینی های هواشناسی که قطعی نیست؛ اما معتبر است. هم چنین در تحلیل با مفروضات “given” یا تعیین کننده رو به رو هستیم، مانند وجود  منازعات پیچیده و چند بعدی میان ابر قدرت ها و قدرت های منطقه غرب آسیا که  مورد اتفاق نظر تحلیل گران است. از همین رو متغیر عدم قطعیت نیست؛ زیرا که ماهیت این پدیده روشن است، محیط آشوبناک و طوفان زاست.