دوگانه ای ناباورانه در حادثه بندرعباس

در ماجرای سهمگین انفجار اسکله شهید رجایی بندر عباس دوگانه حیرت انگیزی پدید آمد که چشم ها و نظرها را به خود خیره کرد. دوگانه ای که باور آن ها سخت می نماید و اعجاب ها را بر می انگیزاند. از سویی بالافاصله پس از انتشار خبر حادثه، موج کم سابقه همدردی مردم از سراسر کشور خودجوش و بی ریا شکل گرفت و صف های طولانی اهداء خون تشکیل شد و از سوی دیگر، عده ای در آن سوی آب ها در کمال ناباوری و حیرت از اظهار شادی نسبت به رنج هموطنان خود عبور کردند و حتی به تسلیت گویان تاختند و ملتی را به سخره گرفتند! این دوگانه البته شگفتی ساز بود، چون بسیاری از ناظران سیاسی و اجتماعی جامعه ایران را زیر ضربات سنگین مشکلات اقتصادی و ناکارآمدی ها و فسادها جامعه ای سرخورده و فاقد ابتکارات انسانی و کنش های مدنی گسترده می دانستند. چگونه ممکن است مردمی زیر سایه سنگین تورم ۴۰ درصدی و شاهد شکاف طبقاتی فزاینده در بزنگاهی مهم برخیزند و کارستانی دیدنی و ستودنی از احساسات نوع دوستانه بروز دهند؟
مردم در امتداد هنرورزی خود به همدردی ها و عزاداری ها اکتفا نکردند و با انواع کمک های مادی و معنوی نشان دادند که بروز همدلی شکوهمندشان احساسی زود گذر و سطحی نبوده است. شهری تأمین شیشه های خرد شده خودروها را داوطلبانه بار کرد و فرستاد و شهر دیگری لوازم یدکی را فراهم آورد و شهر سوم کامیون‌های مملو از احتیاجات روزانه را تهیه کرد و… همه این ها در کنار دلاوری و از خود گذشتگی آتش‌نشانان و پزشکان و پرستاران و خلبانان و رانندگان ماشین آلات سنگین در متن حادثه برای اطفاء حریق تصویری ماندنی و زیبا و اساطیری از روح بلند یک ملت را به نمایش گذاشت.
اگر این معنا، یگانه بازتاب حادثه و مصیبت بود، ناظران جهانی ناچار معترف به همت و اراده و آگاهی و شعور ایرانیان می شدند که بعضاً چنین هم شد؛ ولی چه کنیم که عده ای فرصت طلب و خودپرست برای ادامه ارتزاق بی وطنی خود بر تصویر تاریخی حماسه مردم ایران لجن پاشیدند تا عقده های فرو خورده خود را باز نمایند و خشم خویش از بلوغ ایرانیان را به نمایش بگذارند.
متأسفانه بد عملی برخی از مسئولان افراطی در سال‌های متمادی و پول‌های اسرائیل کار خود را کرد و در میان خارج نشینان فضای مسمومی از ایران فروشی و سیاه سازی – به رغم تمامی خصلت های شایان توجه یک کشور بزرگ و متحد – به وجود آورد.
اگرچه نفرت پراکنی و منفعت پرستی عده ای سلطنت طلب و آشوب خواه و تروریست نشسته در آلبانی در حرکت تاریخی مردم تأثیر چندانی ندارد؛ ولی چنگ زدن به صورت زیبای ملتی بزرگوار، انسان های آزاده را ملول می کند. در هر حال، همواره جاهلانی وجود دارند که تأثیر می پذیرند و در همراهی با هموطنان خود چه بسا سستی کنند.
در هر شرایطی و ذیل هر حکومتی و با هر میزان از مشکلات و خطاها و ناکارآمدی ها و فسادها، تعهد و اخلاق و انسانیت و استحکام جامعه حکم می کند که هم خونان و هم کیشان و همشهریان و هم میهنان خصوصاً هنگام سختی ها به یاری هم بشتابند و از این طریق سرمایه اجتماعی خود را تقویت کنند.
اپوزیسیونی که مایل است‌ شیرازه جامعه از هم بگسلد و مردم به روی هم شمشیر بکشند و آشوب کنند و مهربانی ونوع دوستی از بین برود و ایرانیان دائم در رنج و عذاب باشند، اصلاً اپوزسیون نیست‌. آن ها پیش از جمهوری اسلامی، دشمن جامعه هستند و عملکرد کنونی شان نشان می دهد که اگر اندک قدرتی پیدا کنند، سخنی و هنری جز سرکوب و‌ تاراج امول مردم ندارند. البته در همین طوفان‌های بلاست که ملت‌ها یاران و دلسوزان و سربازان فداکار خود را می شناسند و نسبت به ناخلفان و مزدبگیران و کینه توزان آگاهی کامل پیدا می کنند. اگر اینان هیچ خیانتی نسبت به ملت و کشور خود نکرده بودند و نمی دانستیم که زیر نامه های تقاضا از بیگانگان برای تحریم و هجوم نظامی به ایران عزیز را امضا کرده اند، رفتار غیر انسانی شان در حادثه بندرعباس کافی ست که به غرض ورزی شان ایمان بیاوریم و ذره ای از شفقت نسبت به هموطنان خود در ایشان را مفقود بدانیم.