این روزها شاهد اجرای تئاتر آزاد هستیم که شاید پرمخاطب‌ترین تئاتر ایران باشد و گردش مالی‌اش هم اگر نگوییم از سینما بیشتر است، با آن برابری می‌کند.
این روزها شاهد اجرای تئاتر آزاد هستیم که شاید پرمخاطب‌ترین تئاتر ایران باشد و گردش مالی‌اش هم اگر نگوییم از سینما بیشتر است، با آن برابری می‌کند. باید ببینیم چرا این‌طور شده است و مخاطب تئاتر ما به این نوع نمایش‌ها بیش از اجراهای سالن‌های تئاتر اهمیت می‌دهد؟ اما ابتدا باید کمی درباره تئاتر آزاد بدانیم.
این نوع تئاتر بیشتر در هتل‌ها اجرا می‌شود و تماشاگر ویژه خود را دارد و تنها تفنن است و تنها به شوخی‌های سطحی و سخیف بسنده می‌کند و به نوعی ادامه تئاتر لاله‌زاراست و تنها برای سودآوری و کسب درآمد بیشتر،برخی از اهالی تئاتر به این سمت می‌روند. مجید جعفری تنها شخصی است که با سابقه دانشگاهی تئاتر آزاد کار می‌کند و تلاش کرده است میان این گونه تئاتر و تئاتر آکادمیک پیوند برقرار کند. نبود سیاست‌گذاری درست در زمینه تئاتر موجب شده است پس از 37 سال ما کوشش کنیم به تئاتر ایرانی و ملی نزدیک شویم. این کوشش‌ها به سرانجام نمی‌رسد مگر اینکه بودجه‌ای خاص برای تئاتر ملی در نظر گرفته شود.
از سوی دیگر یگانه نمایش جهان اسلام «تعزیه» کمی بیش از یک دهه پیش ثبت جهانی شد، اما مسوولان ما برای اعتلای این گونه نمایشی چه کار کرده‌اند؟ روز به روز تئاتر ایرانی بیشتر به حاشیه می‌رود. فکر و اندیشه از تئاتر ما رفته است و بسیاری از کارگردانان از روی آثار کشورهای دیگر کپی می‌کنند و حتی این کار را نیز بسیارسطحی انجام می‌دهند.به نام پرفورمنس در ایران «سمبل کاری» می‌شود.تئاتر ما بحران مخاطب دارد.بیشترین مخاطبان تئاتر،خود اهالی تئاتر هستند که آثار یکدیگر را می‌بینند و در این شرایط بلیت‌های صدهاهزار تومانی برای تئاتر تعریف می‌شود و ما شعار می‌دهیم که تئاتر برای مردم است. بسیاری از این آثار برای اهالی تئاتر قابل درک نیستند چه برسد به مردم!
