فیلمسازان ایرانی اشتیاق زیادی برای مولف بودن دارند و این مساله معضلی فرهنگی در راه فیلمنامه‌نویسی به شیوه گروهی است. این معضل را منتقدان و کارشناسان به وجود آورده‌اند چراکه آنها فیمسازان مولف را به خاطر مولف بودنشان ستایش می‌کنند.
فیلمسازان ایرانی اشتیاق زیادی برای مولف بودن دارند و این مساله معضلی فرهنگی در راه فیلمنامه‌نویسی به شیوه گروهی است. این معضل را منتقدان و کارشناسان به وجود آورده‌اند چراکه آنها فیمسازان مولف را به خاطر مولف بودنشان ستایش می‌کنند.
از سوی دیگر وقتی که سازمان صدا و سیما بودجه‌ای را برای متن فیلمنامه در نظر می‌گیرد، توجهی به گروهی و یا فردی نوشته شدن آن ندارد. در نتیجه برای نویسندگان در نگارش گروهی توجیه مالی وجود ندارد. وقتی که قرار است مبلغی اندک هزینه فیلمنامه شود، تهیه‌کننده نمی‌تواند پاسخ‌گوی جمعی از نویسندگان باشد بلکه تنها می‌تواند با آن مبلغ یک و یا نهایتا دو فیلمنامه‌نویس را دعوت به کار کند. از طرفی نویسنده هم با توجه به این وضعیت ترجیح می‌دهد حتى‌المقدور کار را به تنهایی جلو ببرد و از تشکیل گروه بپرهیزد. سازمان باید با درنظرگرفتن بودجه‌ای معنادار، بر تشکیل گروه‌ها تاکید داشته باشد و با نظارتی پیوسته همکاری اعضای تیم را مورد رصد قرار دهد. لازم است مدیران فرهنگی بدانند که اگر هزینه بیشتری صرف تیم نویسندگی شود بدون شک موجبات کاهش هزینه در بخش‌های دیگری از مراحل تولید فراهم خواهد شد و کیفیت بالای حاصل از همکاری نویسندگان برگشت چند برابر مبلغ هزینه‌شده را تضمین خواهد کرد. ساده‌ترین توجیه این مساله می‌تواند بازیگران و تمامی عواملی باشند که با وجود فیلمنامه مطلوب، فعالیت خود را جدی‌تر گرفته و انرژی و وقت بیشتری برای کارشان می‌گذارند. ضمن اینکه استقبال تماشاگر از اثر هم به باعث پیشرفت گروه تولید می‌شود.
