پس از سال‌ها که از اجرای کنسرت‌‌های پاپ و حتی سنتی در پس از انقلاب می‌گذرد، تازه یکی دو سال است که تعداد معدودی از گروه‌ها اقدام به گنجاندن پرفورمنس (هنر اجرایی) در برنامه کنسرت‌هایشان کرده‌اند و البته در بعضی کنسرت‌‌های پاپ که در سالن میلاد نمایشگاه برگزار می‌شود، این پرفورمنس‌ها در غایت خودشان سطح پایین و ابتدایی طراحی و اجرا می‌شوند و در حد شعبده‌بازی‌هایی که زمانی در میان تئاتر‌‌های لاله‌زار برگزار می‌شود هم جذابیت تولید نمی‌کنند؛
مینا صفار
پس از سال‌ها که از اجرای کنسرت‌‌های پاپ و حتی سنتی در پس از انقلاب می‌گذرد، تازه یکی دو سال است که تعداد معدودی از گروه‌ها اقدام به گنجاندن پرفورمنس (هنر اجرایی) در برنامه کنسرت‌هایشان کرده‌اند و البته در بعضی کنسرت‌‌های پاپ که در سالن میلاد نمایشگاه برگزار می‌شود، این پرفورمنس‌ها در غایت خودشان سطح پایین و ابتدایی طراحی و اجرا می‌شوند و در حد شعبده‌بازی‌هایی که زمانی در میان تئاتر‌‌های لاله‌زار برگزار می‌شود هم جذابیت تولید نمی‌کنند؛ البته بماند که در مدیوم خودشان آن شعبده‌بازی‌ها هم با توجه به محل ارائه و نوع تئاتری که در لاله‌زار اجرا می‌شده، شیوه مناسبی بوده و دست کم به مخاطب‌شان فکر می‌کردند اما متاسفانه سال‌هاست که در کنسرت‌‌های پاپ تنها یک الگوی رقص نور و بخارساز و حباب‌ساز وجود دارد و اجرای کنسرت در ایران از همین حد فراتر نرفته است. در چنین شرایطی هر گروهی با توجه به روش کار خودش و متناسب با آن گونه‌ای که در موسیقی از خودش رفتار نشان می‌دهد، باید برای اجرای کنسرت‌هایش پرفورمنس طراحی کند.
گروه موسیقی باید به مخاطب احترام بگذارد و وقتی ششصد تا نه‌صدهزار تومان هزینه بلیت از تماشاگر دریافت می‌کند، مبلغی از این درآمد بلیت‌فروشی را هم برای به خدمت گرفتن یک یا چند طراح خبره تخصیص می‌دهد تا مخاطب احساس نکند کل داستان برگزاری کنسرت از ابتدا برای این طراحی شده است که جیب او را خالی کنند. چه معنی دارد مخاطبی که با خانواده‌ای چهار نفره دست کم برای یک شب دو یا سه میبلیون تومان هزینه بلیت بدهد و وقتی پایش را به کنسرت می‌گذارد، با همان صحنه‌هایی مواجه شود که در 10 کنسرت دیگر دیده است و اجرای صدایی را بشنود که با آن‌چه از همان خواننده در قبل دیده یا شنیده، هیچ تفاوتی نداشته باشد! اگر البته شانس بیاورد و خواننده مورد اشاره صرفا استودیویی و افکت‌خوان نباشد و در کنسرت صدایی از حنجره‌اش خارج شود، در غیر این صورت که مخاطب یا باید پلی‌بک بشنود یا این که دو ساعت کنسرت مورد نظر را با صدای غیرقابل تحمل خواننده‌اش که از دور دل می‌برد و از نزدیک زهره، تحمل کند. اگر قرار باشد اجرایی ضعیف تر از آلبوم انتظار مخاطب موسیقی را در کنسرت بکشد، پدیده کنسرت کاملا نقض غرض است و بعد از مدتی مخاطب موسیقی نیز همچون مخاطب سینما که سال‌هاست قهر کرده، با موسیقی نیز قهر می‌کند.
