یکی از مهم‌ترین علل عدم رشد فیلمنامه‌نویسی گروهی در ایران تصور غلط فیلمساز از هنرمند بودن است.
یکی از مهم‌ترین علل عدم رشد فیلمنامه‌نویسی گروهی در ایران تصور غلط فیلمساز از هنرمند بودن است. فیلمی که توسط یک نفر نوشته شده به ضرورت به سمت اثر هنری شدن نمی‌رود و فیلمنامه‌ای که چند نفر در نگارش آن دخیل بوده‌اند نیز به ضرورت به سمت اثری صنعتی نمی‌رود.
هنوز خیلی‌ها بر این باورند که هنرمند باید تسلط کامل بر تمامی جنبه‌های فیلم داشته باشد. لذا فیلمساز برای اثبات جایگاهش و یا به‌خاطر تصور غلطش از هنرمند بودن در پیشبرد فردی فیلم تا حد ممکن تلاش می‌کند؛ از پیدایش ایده تا نگارش کامل فیلمنامه، دکوپاژ کارگردانی و بعضا تدوین. این در حالی است که وقتی تیتراژ فیلم‌های دوره نئورئالیسم ایتالیا را بررسی می‌کنیم متوجه می‌شویم که هر فیلمنامه توسط حداقل چهار یا پنج نفر نوشته شده است. پس باید با توجه به جنس فیلم‌ها این تصور غلط را کنار گذاشت که هر فيلم الزاما باید یک اثر هنری باشد. به جز دوره‌هایی بسیار کوتاه که استثناهایی بر قاعده بوده‌اند، هیچ گاه فیلمنامه به عنوان اثری ادبی مطرح نبوده و به همین دلیل می‌توان کاملا مانند دیگر ارکان سینما به آن نگاه کرد و به شکل گروهی با آن برخورد کرد.
