بهنام ترابی/ استاد دانشگاه و کارگردان تئاتر
اگر بازیگر به‌جای برخورد تکنیکی با نقش، زیستی برخورد کند، این خطر به وجود می‌آید بازیگر خودش را با نقش یکی کند و این یکی شدن بعدتر مشکلاتی را برایش به‌وجود بیاورد گاهی چنین مواجهه‌ای با نقش، برای فرد مشکلاتی را به وجود می‌آورد؛ چه در زیست فردی و چه بازیگری برای آدم‌ها. این اتفاق خصوصا وقتی رخ می‌دهد که بازیگر می‌رود به‌سراغ بازیگری روان‌تنی، پیوندی با نقش برقرار می‌شود و ممکن است در ادامه آسیب‌هایی را به‌همراه داشته باشد اما درحقیقت من به دانشجویانم هم گفته‌ام که باید به این کار شبیه سینه‌فیلم‌های گدار نگاه کنید. باید همچون یک اثر پژوهشی با کار برخورد کنند. همان‌طور که گدار از فیلم‌مقاله صحبت می‌کند، بازیگران هم باید با اثر همچون تئاترمقاله برخورد کنند و نباید فراموش کنند دارند یک مانیفست اجتماعی را ارائه می‌کنند. به‌واسطه همین رویکرد هم کارگردان باید تلاش کند بحث فاصله‌گذاری را از این زاویه و نگاه رعایت کند که مبادا پیوند گسترده نقش و کاراکتر برای بازیگران جوان، آسیب‌زا شود. یعنی باید بازیگران با نقش همراه شوند اما درعین‌حال باید به رسالت هنری‌شان هم آگاه باشند.
هنرمندان جوان ما به این آگاهی در بازیگری و کارگردانی دست یافته‌اند و در این سال‌های تدریس دریافته‌ام می‌توان به جوانان اعتماد کرد و امیدوارم در ادامه حمایت از تئاتر دانشجویی گسترش یابد. تئاتر دانشجویی پرورش‌دهنده نسل آینده ماست. ما اختیاج داریم به پرورش نسل‌ها، احتیاج داریم روزی بالاخره این مرحله گذار را طی کنیم و در کنار این امر امیدوارم بتوانیم ذائقه مخاطبانمان را تحت‌تاثیر قرار دهیم و کم‌کم برشان گردانیم به جنس تئاتر و سینمای هنری‌مان. شان هنر را حفظ کنیم و باعث پویایی‌اش شویم. با کمال احترام به تئاتر تجاری و نگرشی که در پس آن تئاتر وجود دارد و این نکته که می‌پذیرم صددرصد آن نوع تئاتر هم برای جامعه‌مان لازم است، امیدوارم بهای بیشتری به آثار هنری‌تر بدهیم.
