نوآوران آنلاین-«سارا» دست پسر خردسالش را محکم گرفته بود و به زور او را دنبال خودش می کشاند. پس از لحظه ای این پا و آن پا کردن روی صندلی نشست. اما پسرش آرام نداشت و مدام این سو و آن سو می دوید. «سارا» چند باری به او تشر رفت اما وقتی دید نمی تواند آرامش کند ترجیح داد به حال خود رهایش کند.
بعد رو به مشاور کرد و گفت: «۸ سال از زندگی مشترک من و «رامین» گذشته بود که بواسطه یکی از دوستانم فهمیدم شوهرم سرم هوو آورده است.
شنیدن این خبر آنقدر برایم سخت بود که تا چند روز گیج بودم و فقط به در و دیوار نگاه می کردم. حتی قدرت حرف زدن با همسرم را هم نداشتم. در همه این روزها فکری مثل خوره به جانم افتاده بود؛ اینکه آن زن را پیدا کنم و ببینم چه ویژگی هایی دارد که شوهرم او را به من ترجیح داده است.
دنبال جواب همین سؤال بودم که واقعیتی وحشتناک تر برایم فاش شد. «بیتا»، همسر سابق شاگرد مغازه شوهرم حالا هوویم شده بود. هضم این واقعیت تلخ برایم غیرممکن بود. آن زن تا پیش از جدایی اش بارها با شوهرش به خانه ما آمده و همیشه با من و پسرم مهربان بود. وقتی فکر می کردم که چه درددل هایی پیش آن زن کرده بودم احساس درماندگی و خشم می کردم.
اعصابم به هم ریخته بود. تصمیم گرفتم به روی خودم نیاورم. فکر می کردم شاید اگر در این باره به شوهرم حرفی نزنم این رابطه پنهانی را تمام کند اما هیچ چیز آن طور که من فکر می کردم پیش نرفت. وقتی شوهرم فهمید از ازدواج دومش خبردار شده ام نه ابراز پشیمانی کرد و نه سعی کرد واقعیت را پنهان کند. تنها در برابر گریه های بی امان من با خونسردی گفت: «خودت مقصر بودی. اگر تو همان زنی می شدی که من می خواستم هرگز سراغ زن دیگری نمی رفتم...»
از آن روز به بعد حالم دگرگون بود. پسرم نیز با دیدن حال و روز من هر روز عصبی تر می شد. اما انگار شوهرم اصلاً این وضعیت پریشان ما را نمی دید.
چند ماهی با همین شرایط گذشت. هر روز تحمل این سردی و بی اعتنایی برایم سخت تر می شد. دیگر رغبتی برای دیدن شوهرم نداشتم. اما تصمیم گرفتم به خاطر پسرم به زندگی برگردم. دیگر عشق در زندگی مان معنا نداشت اما کم کم حضور آن زن را در زندگی مان پذیرفته بودم. همه مان به جز زن دوم شوهرم از این زندگی سرد راضی بودیم.
دو سال با همه سختی ها و تلخی هایش سپری شد تا اینکه صبر «بیتا» سر آمد و شیطنت هایش شروع شد. کم کم «رامین» نیز رفتارش تغییر کرد. دوباره روزهای تلخ قبل تکرار شد. هر روز دعوا و بی محلی... شوهرم حتی دیگر با پسرم هم رفتار درستی نداشت. دست آخر هم آنچه نمی خواستم سرم آمد؛ شوهرم به درخواست «بیتا» به دادگاه رفت و ما توافقی جدا شدیم.
من با پول مهریه و کمک های پدرم خانه ای خریدم و پسر ۱۰ ساله ام را هم پیش خودم بردم. در این مدت هر کاری که می توانستم برای رفاه حال پسرم انجام دادم اما باز هم نمی توانم همه خواسته های او را برآورده کنم. همسر سابقم وضع مالی خوبی دارد، با این حال وقتی از او خواستم هزینه پسرمان را بدهد، در عین بی مسئولیتی گفت: «خودت خواستی پسرمان را نگه داری و من هیچ تعهدی به او ندارم.»
زن جوان با بغضی در گلو به مشاور گفت: مشکلات زندگی کمرم را شکسته هر چه تلاش می کنم زیادتر ناامید می شوم از همه بدتر اینکه پسرم نیز هر روز افسرده تر می شود و افت تحصیلی شدیدی پیدا کرده است. این زن در کمال بی رحمی پسرم را از محبت پدر محروم کرد و آینده مبهم زندگی مان مانند کابوسی آرامش ما را گرفته است و هیچ راهی برای نجات ندارم.