غلامحسین بیابانی
دانشیار گروه کشف جرایم دانشگاه جامع علوم انتظامی امین
یکی از اصلی ترین استفاده ها از تکنولوژی توسط پلیس برای بهبود کارآیی در حل کردن جرائم است. این امر همچنین یک هدف مهم برای اصلاح پلیس است. دوره های مختلف در فعالیت پلیسی شاهد پیشرفت های تکنولوژیکی در مبارزه با جرائم بوده است. به عنوان مثال می توان به تولید ارتباطات رادیویی دوطرفه در دهه 30، استفاده از اثر انگشت در ذخیره‌سازی، بازیابی، انتقال و کاربرد بررسی اطلاعات مربوطه اشاره کرد. اخیرا استفاده از اپلیکشین های برای گزارش جرم نیز مورد بررسی قرار گرفته است. دوره های مختلف شاهد مشارکت ها و پیشرفت های تکنولوژی در پلیس برای کمک به حل مسئله جرائم بوده اند.
شبکه های اجتماعی به طور خاص ـ اگرچه به لحاظ فرم جدید می باشند ـ در حال شتاب گرفتن و همچنین در فعالیت پلیسی در حال فراگیر شدن هستند. "بارلت" و همکاران سه مسیر برای استفاده از شبکه های اجتماعی توسط پلیس را تشخیص می دهد: اطلاعات، اجرای قانون و مشارکت. در اینجا تمرکز ما بر استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای ایجاد اعتماد و مشارکت بین پلیس و جوامع است. استفاده از شبکه های اجتماعی توسط پلیس، امکانات جدیدی را برای مشارکت با جوامع به شیوه تماس، تبادل اطلاعات و مشارکت آنی در مسائل مربوط به امنیت و حفاظت را پیش نهاده است. این امر یک مسئولیت آسان در این زمینه نیست که در آن سطوح اعتماد و ادراک شهروندان از پلیس پایین باشد. هدف ما بررسی انتقادی این است که چگونه پلیس و جامعه مدنی در یک جامعه مدرن و امروزی می تواند از فناوری اطلاعات و ارتباطات در تضمین امنیت انسان سود ببرد.
اگر چه تمرکز بر استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات اغلب بر تشخیص جرم، گزارش و پیشگیری است، بهبود روابط پلیس نیز به همین اندازه مهم است.
پژوهش ها نشان داده است که چگونه ایجاد اعتماد و مشروعیت هر دو برای این که روابط بین پلیس و جامعه موثر و سازنده باشند، حیاتی هستند. مطالعات متعددی نشان داده اند که همکاری شهروندان برای فعالیت پلیسی خوب و موثر و مهم است. COP یک مدل فعالیت پلیسی مهم است که می تواند همکاری بهتر و اعتماد بین پلیس و جامعه را تسهیل کند. علاوه بر این، ادراک شهروندان از پلیس با تماس با پلیس به میزان زیادی بهبود یافته است. پرسش مهم این است که چگونه فناوری اطلاعات و ارتباطات می تواند نتایجی که در بالا ذکر شدند را در کشورهای پسامنازعه ای که در آن ها اعتماد و مشروعیت پایین است را تسهیل کند.
یک رویکرد به امنیت انسانی، چالش های مختلف ناامنی های تجربه شدن توسط افراد مختلف را نشان می دهد. تمرکز بر امنیت مردم و نه امنیت دولت، از مهم ترین مسائل این دریافت است. این مفهوم، درک از روابط بین پلیس و جامعه را که شامل عوامل و نهادهای مختلف در تمامی سطوح است، تسهیل می کند. در همین زمینه است که نقش فناوری اطلاعات و ارتباطات در کاهش ناامنی های انسانی و تقویت روابط بین پلیس و جوامع را باید دید. اگر چه مزیت های متعددی در استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات وجود دارد، ریسک هایی نیز در چنین تکنولوژی های جدید وجود دارد، به ویژه در جوامع شکننده که تلاش می کنند با چالش های بازسازی، امنیت و اعتماد دست و پنجه نرم کنند. بر این اساس فقدان ضمانت برای امنیت کسانی که از چنین تکنولوژی هایی استفاده می کنند و فقدان حمایت از داده های تولید شده از طریق فناوری اطلاعات و ارتباطات به لحاظ کسانی که به آن دسترسی دارند. بدون مشارکت و حمایت جامعه، استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات در ساخت یک محیط ایمن بی نتیجه خواهد بود.