نوآوران آنلاین- رویکردهای اصلاح ‌طلبان در فضای سیاسی منطقی، واقع ‌بینانه و قابل دفاع بوده است. این که این جریان سیاسی در آینده تغییری جدی در مواضع خود اعمال کند، اگرچه به صورت انتزاعی غیرممکن نیست، اما در واقعیت به نظر می ‌رسد باتوجه به وضعیت جامعه ایران،بر اساس مقتضیات جامعه باشد. به هر حال با توجه به رویکردهای افراطی جریانی خاص به نظر می سرد که اتحاد اصلاح ‌طلبان، اعتدالگرایان و اصولگرایان معتدل ضرورت دارد. با توجه به تحولات آینده باید با این حفظ اتحاد در مقابل برخی افراد که می‌ خواهند چارچوب‌ های قانونی را زیر پا بگذارند، ایستادگی کرد و می ‌توان با تقویت جبهه گسترده قانون ‌اساسی ‌گرایان مانع رسیدن آن ها به اهدافشان شد.
سیاست های اصلاح‌ طلبان با تأکید بر حمایت از منافع ملی ایران و مصالح کلی جامعه، متفاوت است، اما به معنی به تحقیر کشیده شدن مرزهای هویتی اصلاح‌ طلبان نیست. باید اصلاح ‌طلبان، همچنان ایده ‌آل ‌ها و آرمان‌ های خود را پیش روی مردم ایران قرار دهند و دیدگاه‌ های خود را جهت حل مسائل اقتصادی، سیاسی و دیپلماتیک بیان کنند.
 این جریان سیاسی می ‌داند که در شرایط فعلی رویکردهای اعتدالی مانع از شکل ‌گیری جریان تند و ضد منافع ملی در داخل ایران شده است. باتوجه به مشکلاتی که در راه حضور اصلاح‌ طلبان در عرصه سیاسی وجود دارد، آن ها از جبهه ‌ای حمایت می ‌کنند که به منافع ملی ایران قرابت بیشتری دارد.بخشی از جبهه فعال اصلاح طلبان، فراکسیون امید است که باید استراتژی و برنامه مشخصی برای تاثیرگذاری در مجلس داشته باشد.  فراموش نکنیم که در بسیاری از موارد، فراکسیون اقلیت به عنوان هسته اصلی حوادث مهم قرن اخیر ایران نقش ‌آفرینی کرده‌ اند، اما اکنون فراکسیون امید را نمی ‌توان فراکسیون اقلیت دانست. این فراکسیون، فاقد پویایی، تکاپو و جدیت است. مردم انتظار دارند که اعضای فراکسیون امید به خود بیایند و تکانی بخورند و تامل و تلاش مجددی برای احیای نام فراکسیون امید در مجلس را در دستور کار خود قرار دهند. باید تأکید کرد که گرایش های اصلاح طلبان هیچ گاه از روی جبر نبوده و همیشه هماهنگ با منافع ملی بوده است. به عبارتی اصلاح ‌طلبان، تحت اجبار سیاسی نبوده ‌اند، بلکه منافع حزبی را بر منافع فردی، منافع جناحی را بر منافع حزبی و منافع ملی را بر منافع جناحی ترجیح داده‌اند. اصلاح‌ طلبان در دوره جدید سیاسی خود که از سال92 آغاز شد، ضمن رعایت حرکت واقع ‌بینانه، از افزایش بدون وجه مطالبات خودداری و در عوض در جهت همکاری با دولت سعی کردند. نباید فراموش کنیم که تنها درصورتی می ‌توان به پیشرفت امیدوار باشیم که منافع ملی ایران به عنوان اصل لایتغیر مطرح شود.