افزایش سطح کورتیزول: تنهایی موجب استرس می‌شود و بدن آن را همچون یک عامل خطر تعبیر می‌کند. در واکنش به این وضعیت هورمون کورتیزول ترشح می‌شود که اگر افزایش سطح این هورمون در بدن مزمن و مداوم شود به عملکرد سیستم‌های ایمنی و قلبی – عروقی آسیب می‌زند و در نهایت به بروز بیماری‌های قلبی، دیابت، سرطان و مشکلات دیگر منجر می‌شود.

 

التهاب مزمن: اغلب ما تصور می‌کنیم که التهاب فقط مربوط به قرمزی پوست در اطراف زخم یا محل گزیدگی است. البته این بخشی از فرآیند التهاب است و در واقع التهاب ترشح سیستمیک پروتئین‌های خون است که سیستم ایمنی را برای مقابله با خطر و جراحت آماده می‌کند. مانند کورتیزول، استرس ناشی از تنهایی نیز می‌تواند موجب مزمن شدن التهاب شود.

 

رژیم غذایی نامناسب: افرادی که تنها زندگی می‌کنند کمتر برای تهیه غذا و فکر کردن در مورد آنچه باید بخورند زمان صرف می‌کنند. بنابراین انتخاب و تهیه با دقت موادغذایی در زمان‌های تنهایی کمتر اتفاق می‌افتد.

 

عدم تمایل به ورزش کردن: ‌تماشای تلویزیون در مواقعی که گزینه سرگرم کننده دیگری وجود ندارد ترغیب کننده است اما زمانی که تنهایی همیشگی شود، این سرگرمی واقعا آثار نامطلوبی خواهد داشت.

 

به گزارش تایم، کارشناسان می‌گویند ورزش کردن یکی از موثرترین راه‌ها برای مقابله با احساس ناراحتی ناشی از تنها بودن است حتی پیاده‌روی هم می‌تواند تفاوت چشمگیری به دنبال داشته باشد.