تفاله توفو

 

با استفاده از پوست لوبیای سویا که هنگام تولید توفو دور ریخته می‌شود، پارچه‌ای ساخته می‌شود که می‌تواند در تهیه پوشاک مورد استفاده قرار گیرد. بزرگترین سهام بازار متعلق به سوی سیلک (Soysilk)، یک برند تجاری پارچه سویا است. سوی سیلک با استخراج پروتئین لوبیای سویا ساخته می‌شود که جمع آوری شده و سپس به شکل نخ درمی آید. پارچه سویا را به دلیل نرمی فوق العاده اش «پارچه کشمیری گیاهی» هم می‌نامند. متاسفانه بیشتر لباس هایی که با سویاسیلک ساخته می‌شوند ترکیبی هستند، زیرا پارچه سویا به اندازه پنبه مقاومت ندارد.

 

گزنه

 

دانشمندان دانشگاه دی مونتفورت انگلستان یک پارچه جدید با استفاده از گیاهی تولید کرده اند که بیشتر مردم آن را آزاردهنده می‌دانند: گیاه گزنه. به دلیل استحکام این پارچه که حتی از پنبه هم بیشتر است و هم چنین خواص طبیعی ضد آتش و رشد سریع گیاه بدون نیاز به آب زیاد و آفت کش، این پارچه را پایدارترین پارچه می‌دانند. پارچه گزنه با نام «STINGplus» شناخته می‌شود و ترکیبی از ۲۵ درصد گزنه و ۷۵ درصد پشم است و به دلیل تجدیدپذیری ۱۰۰ درصدی که دارد برنده جایزه شده است.

 

میلیون‌ها ارگانیسم کوچک

 

سی سل (SeaCell) یک پارچه سلولزی است که از ترکیب خمیر چوب، جلبک و جلبک دریایی ساخته می‌شود. سی سل در سال ۲۰۰۷ به عنوان قسمتی از یک پروژه تحقیقاتی توسط یک شرکت اتریشی توسعه یافت که تنها تولید کننده جهان هم هست. این پارچه نسبت به پنبه، نرم‌تر و تنفسی‌تر است. تحقیقات نشان می‌دهد که این پارچه به جریان خون پوست و بازسازی سلول‌های آن و هم چنین انتقال برخی مواد مغذی جلبک به پوست کمک می‌کند. از این پارچه بیشتر در تولید لباس‌های زیر و ملحفه استفاده می‌شود.

 

ضایعات پپسی

 

محققان به دنبال راه حلی برای میلیون‌ها بطری پلاستیکی که هر سال دور انداخته می‌شود به ایده جالبی رسیدند و آن تبدیل این بطری‌ها به پارچه‌ای است که می‌تواند در پوشاک استفاده شود. پارچه نیولایف (Newlife) در ترکیب با پلی استر بازیافت شده، در مقایسه با پارچه‌های پلی استر خالص تقریبا غیرقابل تشخیص است. هم چنین تولید آن‌ها نسبت به پلی استرهای جدید به انرژی کمتری نیاز دارد. اکنون در بسیاری از شرکت‌های مد از این پارچه استفاده می‌شود و جورجو آرمانی از پارچه نیولایف در یک لباس شب در سال ۲۰۱۲ استفاده کرد.

 

نارگیل

 

هزاران سال است که انسان‌ها از شیر، روغن و گوشت نارگیل استفاده می‌کنند؛ و اخیرا کشف شده که پوسته و فیبر نارگیل می‌توانند در پارچه استفاده شوند. بیش از ۲۰ میلیارد نارگیل در سال در غذا، پزشکی و لوازم آرایشی استفاده می‌شوند که این تعداد نارگیل ضایعات زیادی هم تولید می‌کنند. شرکت کوکونا «Cocona» راهی برای استفاده از این ضایعات پیدا کرده و ان هم ساخت پارچه است.

 

عصاره درخت

 

سلولزی که با دقت از درخت نراد سفید گرفته شده به یک پارچه زیست تخریب پذیر تبدیل شده و به مشتریانی ارائه می‌شود که به دنبال «راحتی ابریشم، نرمی کشمیر و سبکی لینن هستند» این پارچه که با نام لنپور شناخته می‌شود، رطوبت را کاملا جذب می‌کند به همین دلیل اغلب در لباس‌های ورزشی استفاده می‌شود. هم چنین در تابستان خنک و در زمستان گرم است که بستگی به موادی دارد که با آن ترکیب شده اند. هم چنین مانع بوی بد بدن می‌شود.

 

ذرت شیرین

 

شرکتی در نبراسکا در سال ۲۰۰۵ پارچه اینگو (Ingeo) را توسعه داده است. این پارچه با گرفتن قند ذرت (۰.۰۴ درصد از محصول سالانه ذرت) و قرار دادن آن در فرآیندی به نام پلیمریزاسیون، قند را به پلاستیک تبدیل می‌کند. این رشته‌های پلاستیکی به قرص هایی تبدیل می‌شوند و علاوه بر اینکه به شکل پلاستیک‌های عادی با پایه نفت استفاده می‌شوند، در پوشاک و ملحفه هم مورد استفاده قرار می‌گیرند. مزیت این پارچه این است که نسبت به پلی استر یا نایلون ۶۸ درصد انرژی کمتری نیاز دارد.

 

قهوه

 

یک شرکت تایوانی، پارچه‌ای از یک منبع بعید یعنی پودر قهوه ساخته است. تحقیق درباره ایده افزودن پودر قهوه به ترکیبات موجود پارچه به دلیل کیفیت طبیعی قهوه در کنترل بو آغاز شد. مقدار قهوه‌ای که برای یک فنجان قهوه لازم است برای سه تیشرت کافیست. این پارچه عمدتا در لباس‌های ورزشی استفاده می‌شود، زیرا در برابر اشعه فرابنفش مقاوم است و به سرعت خشک می‌شود.

 

 

مخاط ماهی

 

موجودی به نام هاگ فیش در اقیانوس زندگی می‌کند که برای دور کردن شکارچیان مخاط یا ماده چسبناکی ترشح می‌کند. این ماهی ۵۰۰ میلیون سال است که روی زمین زندگی می‌کند که احتمالا یکی از دلایل آن همین مخاط است. اکنون مزایای این مخاط به انسان‌ها هم رسیده است. محققی به نام داگلاس فاج (Douglas Fudge) و تیمش از رشته هایی از مخاط این ماهی ساختند که ۱۰ برابر محکم‌تر از نخ نایلون است. علاوه بر این، این پارچه بسیار اقتصادی‌تر از سایر محصولات حیوانی است.