در سال ۱۶۴۷ کارگرانی که در حال مرمت کلیسای سنت اندرو در شهر کوچکی در ایتالیا به نام ونزون در استان اودین بودند به طور ناگهانی به مقبره ای که در حیاط این کلیسا بود برخوردند. در داخل این مقبره جسد خشک شده ای از مردی پیدا شد که قد متوسطی داشت و احتمالا در دورانی که زنده بوده است بدنی فربه داشته است. در حال حاضر بدن او کوچک تر شده بود و به ۳۳ پوند رسیده بود که تقریبا معادل ۱۵ کیلوگرم می شود. اما عجیب تر این که تجزیه نشده بود.

 

بعد از این کشف تصمیم گرفته شد تا تحقیقات بیشتری در این منطقه انجام شود و بعد از حفاری ها و کند و کاو هایی که از قرن چهارم تا به امروز شده است باستان شناسان موفق شده اند در مجموع ۴۲ جسد را از زیر خاک در حیاط کلیسا به بیرون بکشند. همه ی این اجساد به طور کاملا ناگهانی و خود به خود به محض دفن شدن، مومیایی شده اند، پوستی که روی بدن این اجساد وجود دارد به زرد مایل به قهوه ای تبدیل شده است و این تصور را به وجود می آورد که این اجساد لباس های چرمی به تن کرده اند! تمام ماهیچه های اجساد این مومیای ها مانند قلب به غشاهای نازکی تبدیل شده است و در کمال تعجب ارگان های داخلی آن ها مثل کلیه و پانکراس کاملا ناپدید شده است. مغز این مومیایی ها به یک سوم اندازه و حجم واقعی اش رسیده است.

 

بر اساس تحقیقات برروی آن ها مشخص شد که مومیایی های ونزون بین ۲۲ تا ۴۴ پوند وزن دارند اگر چه مدت زمان زیادی از مرگ آن ها گذشته است و بسیار پیر هستند ولی فرم اصلی و ویژگی های بدنی آن ها به خوبی حفظ شده و کاملا قابل تشخیص است.

 

طبق تحقیقاتی که روی این اجساد مومیایی شده انجام شد مشخص شد که این تغییرات در ۱۱ مقبره ای اتفاق افتاده است که در نزدیکی محراب کلیسا قرار داشته اند! و این یکی از عجیب ترین چیزهایی بود که در این مومیایی ها پیدا شد.

 

در مقاله ای که در سال ۱۹۰۶ میلادی منتشر شد، نویسنده ی این مقاله به نام F. Savorgnan de Brazza چندین فرضیه را مورد بررسی قرار داده است صرف نظر از این که این اجساد به چه دلیل مومیایی شده اند. او می گوید که وجود نمک و نیترو، آلومینا و آهک می تواند باعث چنین خشک شدگی ای در بدن شود اما در تحقیقات هیچ نشانه ای از نمک روی بدن این اجساد دیده نشده است.

 

برازا بر این باور است که روند مومیایی شدن توسط فونگوس که نوعی قارچ است انجام شده است مخصوصا اینکه هاگ های این قارچ هم در مقبره ها و هم در تابوت های چوبی دیده شده است. به این قارچ Hypha tombicina گفته می شود.

 

برازا در باره ی این قارچ ها می گوید که هیفا تامبیسینا عاشق رطوبت و اماکن مرطوب است و آن را از طریق مکنده های میکروسکوپی و بی نهایت ریزی که دارد جذب می کند. آن های سریعا توسعه پیدا می کنند و زیادی می شوند بدن را قبل از اینکه بخواهد تجریه شود، وارد فاز خشک شدگی می کنند. تا حلاا چنیدن بار سعی شده است تا این نوع قارچ هیفا را کشت کنند اما تمام تلاش ها بی نتیجه بوده است.

 

در آن دوران که بارزا این مقاله را می نوشت، تعداد مومیایی هایی که پیدا شده بود، ۴۲ عدد بود اما با زلزله ای که در این منطقه رخ داد، تعداد مومیایی ها به ۱۵ عدد کاهش پیدا کرد. همین کمتر شدن تعداد به خود به خود باعث سخت تر شدن کار دانشمندان می شود چون روند مطالعه را سخت تر می کند، مطالعه درباره ی این که چه شرایطی در پس مومیایی شدن این اجساد بوده است.

 

طبیعتا زمانی که نمونه های بیشتری در دست باشد و محققان بتوانند روی تعداد بیشتری گونه تحقیقاتی را انجام دهند، قاطع تر می توانند درباره ی این نمونه ها تصمیم بگیرند و نتایج شان را قطعی تر انتشار بدهند.

 

علاوه بر این دیگر مرده ای در کلیسا دفن نمی شود و بنابراین این احتمال وجود ندارد که تعداد آن ها در آینده افزایش پیدا کند.

 

در حال حاضر تئوری فونگوس بسیار بیشتر از یک حدس و گمان است. در سال ۱۹۸۳ یکی از پروفسورهای دانشگاه مینه سوتا به نام آرتور سی آفدرهاید از این مکان دیدن کرد و این اجازه به او داده شد تا کشت میکروب نمونه هایی از فونگوس ها را در آزمایشگاه انجام دهد و علاوه بر این، مقداری از خاک و چوبی که در منطقه وجود داشت را برای آنالیز بردارد. هیچ کدام از میکرو ارگانیسم هایی که تعیین هویت شدند، با توضیحات اصلی Hypha bombicina یکی نبود. در نتیجه طبق مشاهدات، پروفسورر آفدرهاید به این نتیجه رسید که محتمل ترین توضیحی که درباره ی این مومیایی های خشک شده در ونزون می تواند بگیرد، خاک سنگ آهک دار آن بوده است.

 

مومیایی های ونزون هنوز هم که هنوز است دانشمندان وتوریست ها را با علامت سوال های بزرگی روبرو کرده است. بعضی از این مومیایی ها را می توان در حال حاضر در کلیسا و در همان قسمت قبرستان کوچک این منطقه دید. این قبرستان در حال حاضر به یکی از مشهورترین جاذبه های گردشگری ایتالیا تبدیل شده است و جمعیت بالایی از توریست ها حتی دانشمندان هر ساله به ونزون ایتالیا می ورند به این امید که شاید توانستند معمای آن را حل کنند.