نوآوران آنلاین- یکی از سوالاتی که بسیار مطرح می شود در خصوص نام دو فرشته نگهبانی است که روی شانه راست و چپ انسان می باشد که دراین ادامه به معرفی این دو فرشته می پردازیم.

نام آن دو فرشته: رقیب و عتید می باشد.

إِذْ یَتَلَقَّی الْمُتَلَقِّیانِ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِیدٌ * ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ

*به خاطر بیاورید هنگامی که دو فرشته راست و چپ که ملازم انسان هستند اعمال او را دریافت می‏دارند.

هیچ سخنی را انسان تلفظ نمی‏کند مگر اینکه نزد آن فرشته‏ای مراقب و آماده برای انجام ماموریت است.

“رقیب” به معنی مراقب و “عتید” به معنی کسی است که مهیای انجام کار است، لذا به اسبی که مهیای دویدن است “فرس عتید” می‏گویند، و به کسی که چیزی را ذخیره و نگهداری می‏کند نیز “عتید” گفته می‏شود (از ماده “عتاد” بر وزن جهاد به معنی ذخیره کردن).

غالب مفسران معتقدند که “رقیب” و “عتید” همان دو فرشته‏ای است که در آیه به عنوان ” متلقیان” از آنها یاد شده است، فرشته سمت راست‏ نامش “رقیب” و فرشته سمت چپ نامش “عتید” است، گرچه آیه مورد بحث صراحتی در این مطلب ندارد، ولی با ملاحظه مجموع آیات چنین تفسیری بعید به نظر نمی‏رسد.

در اینکه این دو فرشته چه سخنانی را می‏نویسند؟ در میان مفسران گفتگو است:

عده ای معتقدند همه را می‏ نویسند، حتی ناله‏ای را که دردمند در موقع درد سر می‏دهد! در حالی که بعضی دیگر عقیده دارند تنها الفاظ خیر و شر و واجب و مستحبّ یا حرام و مکروه را می‏نویسند و کاری به مباحات ندارند.

اما عمومیت تعبیر آیه نشان می‏دهد که تمامی الفاظ و گفتار آدمی ثبت می‏شود.

جالب اینکه در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است که‏:

ان المؤمنین اذا قعدا یتحدثان قالت الحفظه بعضها لبعض اعتزلوا بنا، فلعل لهما سرا و قد ستر اللَّه علیهما

“هنگامی که دو مؤمن کنار هم می‏ نشینند و بحثهای خصوصی می‏ کنند، حافظان اعمال به یکدیگر می‏گویند: ما باید کنار رویم، شاید آنها سری دارند که خداوند آن را مستور داشته”.

راوی می‏گوید:” مگر خداوند عز و جل نمی‏فرماید ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ: “هیچ سخنی انسان نمی‏گوید مگر اینکه فرشته مراقب و آماده ثبت اعمال نزد آن حاضر است”؟

امام فرمود:

ان کانت الحفظه لا تسمع فان عالم السر یسمع و یری:

“اگر حافظان سخنان آنها را نشنوند خداوندی که از اسرار با خبر است می‏ شنود و می‏ بیند”!

از این روایت استفاده می‏شود که خداوند برای اکرام و احترام مؤمن بعضی از سخنان او را که جنبه سری دارد از آنها مکتوم می‏دارد، ولی خودش حافظ تمام این اسرار است.