او در بخش دیگری از صحبت‌هایش می‌گوید: «اوایل که در زمینه ممنوع‌الفعالیتی ایشان حرفه‌ای نشده بودم کاغذ و قلم بر می‌داشتم و به نیت این یا آن مسئول نامه می‌نوشتم و سعی می‌کردم اتهامات بی‌اساس و توهین‌های آزار دهنده را جواب دهم و بگویم، مثلاً فلان عکس در فلان جای خصوصی برداشته شده و فلان حرف را ایشان نگفته‌اند و... البته این نامه‌ها غالباً به دست‌شان نمی‌رسید؛ یعنی ارسال نمی‌کردم. بعدتر که حرفه‌ای شدم حس کردم که انگار تعمد و اراده‌ای وجود دارد برای اینکه سینما از تفکر و اندیشه ورزی دور شود و بدتر از این احساس کردم که طرح چنین موضوع‌های بی‌ارزش و تحریف و نسبت دادن حرف‌هایی مثل تأسف معتمدآریا از حذف خشونت در سینما، از سر دلسوزی برای سینمای متفکر و اصیل نیست؛ شاید تفکری است که دوست دارد امثال ایشان واقعاً حرف‌ها را زده باشند تا او را هم در مجموعه سینمای مورد علاقه خود، یعنی سینمای مبتذل و فاقد تفکر و اندیشه و بی‌اعتبار نزد مردم قرار دهند. البته می‌دانم در مورد ایشان موفق نبودند.»