نوآوران آنلاین- اول اینکه من یک خانه ییلاقی در شهر Truckee در ایالت کالیفرنیا داشتم و آن موقع نمی دانستم که truck نقش مهمی را حداقل برای ده سال در زندگی من بازی خواهد کرد. خانه ای اجاره ای هم در شهر داشتم که نام شهر در خرید آن خانه بی تأثیر نبود. دوم اینکه یک بار پدرم می خواست ما از یک آپارتمان اجاره ای در دیباجی به یک خانه اجاره ای در صاحبقرانیه برویم. ایشان درخواست چند بنز خاور کرده بود که در روز مربوطه معلوم شد که موجود نیست و وانت بار شمالی فقط یک تراک شبیه شورلت بلیزر چهار چرخه ولی بزرگتر برای ما فرستاد.
پدرم از دست مسئولین ناراحت شده بود ولی یکی از کسانی که با وانت آمده بود می گفت شما ناراحت نشوید من همه را برای شما با همین وانت می برم. پدرم هم می گفت می دانم که می بری ولی چند بار باید بروی و بیایی. طرف گفت: نه همه را با یک بار می برم. ما فقط دو دست مبل داشتیم و میز ناهار خوری و خلاصه یک خانه سه اتاقه. ولی طرف با اطمینان خاطر می گفت که همه را با یک بار می برد. من نمی دانم طرف مهندس هوا-فضا بود و یا مهندس اسباب کشی ولی کل زندگی ما را در یک پیکاپ جا داد و باعث سرشکستگی ما در مقابل همسایگان شد که تمام اسبابمان در یک وانت جای گرفت ولی ارتفاع بار متجاوز از ۵ متر بود و در قسمت های آخر بار مستقیم از طبقه دوم (پلکان بیرون ساختمان) به بالای بارهای وانت منتقل می شد. بار که تمام شد آنها با سرعت ۵ کیلومتر در ساعت مسافت دو کیلومتر بین دو نقطه را طی کردند و وقتی به محل خانه جدید رسیدیم از آنجا که خانه آپارتمانی نبود برای خالی کردن بارهای بالا باید از نردبان استفاده می شد که از یکی از همسایگان قرض کردیم. بین بارها جای سوزن انداختن نبود و طرف همه چیز را آنقدر عالی در هم جای داده بود که باور نکردنی بود. خب حالا از داستان بگذریم چه کسی تراک سوار می شود؟
بگذارید اول یک مسئله را روشن کنم. برای آنهایی که در ایران فیلم های امریکایی را می بینند شاید تصویر درستی از اینکه چه کسانی این ماشین ها را سوار می شوند نداشته باشند. بگذارید مثالی بزنم. قبل از انقلاب ارتش امریکا در ایران یک برنامه رادیویی داشت که من هم جزو شنوندگان آن بودم. موزیکی را که پخش می شد دوست داشتم و فکر می کردم که این موزیک امریکایی است. سال ها بعد به امریکا آمدم ولی دیدم آن نوع موزیکی که در رادیوی آمریکا پخش می شد در رادیوهای بخصوصی فقط پخش می شود. یک روز یک دوست امریکایی به من گفت تو از کجا آهنگ کانتری (محلی) را یاد گرفتی و دوست داشتی. گفتم از رادیوی ارتش امریکا. گفت اون رادیوی مردمان اصلی شهرهای امریکا نیست. اکثر سربازان از کانتری (دهات) به ارتش ملحق می شوند که یک حقوق خوب بگیرند و احیاناً به دانشگاه بروند در نتیجه تو به موزیک بچه دهاتی های امریکا عادت کرده ای؟! تازه دوزاری افتاد. بسیاری از فیلم هایی هم که می بینید در شهرهای کوچک تهیه می شود که هر بچه کانتری ، یک پیکاپ سوار می شود و شما فکر می کنید که این ماشین ها در امریکا مد هستند و شما هم باید از آنها تقلید کنید. حالا با این مقدمه چه کسانی سوار تراک فول سایز می شوند. گروه اول: تمام کارگرهای مزارع و مزرعه داران گروه دوم: تمام کارگرهای ساختمانی و مقاطعه کاران گروه سوم: تمام تکنیسین ها از مکانیک اتومبیل تا قفل ساز، لوله کش، آهنگر که احتیاج به حمل مواد مختلف را دارند. گروه چهارم: بسیاری از جوانانی که در کانتری (دهات) زندگی می کنند. توجه داشته باشید که country هم به معنای کشور است و هم به معنای دهات. گروه پنجم: درصد کمی از مردمان شهرنشین. پس با دیدن یک فیلم سینمایی هوس خریدن تراک نکنید و فکر نکنید که در امریکا مد است. یادم هست که ما در ایران دوست داشتیم که شلوار و کت جین (لی) بپوشیم و فکر می کردیم که هم خیلی قشنگ است و هم خیلی مد. آنهم لباس بچه های کانتری بود. فکر کنید که یک امریکایی ایده ی لباس خود را از بچه های دهات ایران بگیرد و فکر کند آن لباس مردمان ایران است.
پرفروش ترین تراک در امریکا فورد F-150 است و بعد شورلت سیلورادو و بعد دوج رُم. البته این روزها تویوتا و هندا وارد معرکه شده اند و کم کم دارند بازار را از دست قدیمی ها درمی آورند. قیمت پایه پیک آپ های فول سایز فورد ۱۵۰ ۲۷۳۸۰ دلار شورلت سیلورادو ۲۷۰۹۵ دلار جی ام سی سیی‍را ۲۸۹۰۵ دلار نیسان تایتان ۳۳۰۸۵ دلار تویوتا تاکوما ۲۴۵۷۵ دلار هندا ریج لاین ۳۰۶۰۵ دلار گول قیمت ها را نخورید چون قیمت پایه بعضی شامل آپشن هایی است که بقیه ممکن است نداشته باشند. و بعضی ممکن است خیلی چیزها برایشان آپشن نباشد و جزو قیمت پایه باشد.