در سال‌های اخیر این حرفه در ایران نیز مورد توجه ویژه‌ای قرار گرفته و علاقه‌مندان بسیاری خواهان ورود به دنیای حرفه‌ای مدلینگ هستند. این در حالیست که هنوز تعریف جامع و علمی معتبری درباره مدلینگ وجود ندارد. مانکن کسی نیست که صرفا خوش‌اندام و خوش‌چهره باشد و استاندارهای خاصی را در زمینه‌های مختلف باید دارا باشد. با استفاده از منابع معتبر گوناگون در زمینه مدلینگ، مطلب زیر را در این باره گردآوری کرده ایم که امید است برای علاقه‌مندان مفید واقع شود.

 

 

 

 

مانکن کسی است که مدل های هنری، فشن یا آگهی های تبلیغاتی را با حالت و ژستی خاص نمایش می دهد. مدلینگ از سایر انواع اجرا و نمایش عمومی از قبیل بازیگری، رقص و پانتومیم متمایز است، اگرچه مرز بین آنها کاملا مشخص نیست. معمولا ظاهر شدن در فیلم یا نمایش- صرفنظر از ذات و طبیعت نقش- به عنوان مدلینگ محسوب نمی شود. البته از آنجایی که مدلها عموما در عکس ها و نمایش های خود باید احساس و هیجان خود را نشان بدهند، بسیاری از آنها خود را بازیگر می دانند. مانکن انواع متفاوتی دارد که شامل مانکن های فریبندگی، فشن، توانایی فیزیکی، لباس شنا، هنرهای زیبا و..است. باید بدانید که نیازی نیست که تمام مدل ها زیبا باشند.

 

 

مدل های فشن اکثرا برای نمایش مدل های لباس استفاده می شوند. مدلینگ فشن به طور کلی به دو دسته تقسیم می شود: راهرویی و تبلیغاتی که خود این دو بخش هم به دسته های فرعی زیر تقسیم می شود:

 

مدلینگ راهروهای فشن

مدلینگ کاتالوگ فشن

آگهی های تبلیغاتی

مدلینگ نقاشی فشن

مدلینگ سالن نمایشگاهی فشن

مدلینگ لباس زیر فشن

مدلینگ لباس شنای فشن

مدلینگ توانایی فیزیکی فشن

مدلینگ سایزهای بزرگ

مدلینگ سایزهای ریزه اندام

 

گفته می شود که نخستین مدل فشن یک دختر فروشنده پاریسی به نام ماری ورنت ورث(Marie Vernet Worth) بود. او در سال 1853 به عنوان نخستین مانکن حرفه ا فعالیت خود را آغاز کرد تا به همسرش، چارلز فردریک ورث، طراح بزرگ فشن کمک کند.

 

 

 

هر کشوری استانداردهای خاص خود را در زمینه مدلینگ و سایز مانکن ها دارد، اما به عنوان یک استاندارد کلی و جهانی می توان نظریه انجمن نمایندگی های فشن (AMA) را عنوان کرد. طبق نظر این انجمن، مانکن های زن باید استاندارد حدود 86-61-86 cm (به ترتیب قد بالاتنه، دور کمر و دور ران) را دارا باشند؛ و قد آنها حداقل 173 سانتی متر باشد. معمولا قد مورد نیاز برای نمایش های فشن بیشتر از این اندازه است. در آخرین نمایش های راهرویی فشن اروپا، میانگین قد مدل ها 179 سانتی متر، میانگین وزن آنها 50 کیلوگرم، بالاتنه بین 85 تا 90 سانتی متر، دور کمر زیر 62 سانتی متر و دور ران زیر 90 سانتی متر بود.

 

ابعاد میانگین برای مدل های مرد، 180 تا 188 سانتی متر قد و وزنی بین 64 تا 75 کیلوگرم و دور سینه بین 38 تا 42 می باشد.

 

اخیرا مدل های فشن خیلی لاغر مورد انتقاد قرار گرفته اند و بسیاری از آنها دچار بیماری کم اشتهایی شده اند. برگزار کنندکان نمایش فشن مادرید در سپتامبر 2016 مدل های بسیار لاغر را از شرکت در نمایش های فشن محروم کردند. در دو سال اخیر چندین مدل نیز در اثر بیماری کم اشتهایی فوت کرده اند.

 

 

سوپر مدل ها، مدل های برتر فشن هستند که مبالغ هنگفتی را در قبال نمایش خود دریافت می کنند. این افراد مشهور که معمولا زن هستند، به عنوان دختران جلد مجلات نیز شناخته می شوند و بر روی جلد مهمترین و معروفترین مجلات فشن دنیا ظاهر می شوند. نخستین مدلی که به عنوان سوپر مدل مطرح شد، لیزا فانسگرایوز (Lisa Fonssagrives) بود. نمایش تصویر او بر روی جلد 200 مجله ووگ و شناخت نام او به وسیله این مجله، موجب اهمیت ووگ در شکل دهی سوپرمدل های بعدی شد. تصویر او برروی جلد تمامی مجله های فشن دهه 1939 و 40 و 50 دیده می شد.

 

 

 

این مانکن ها بیشتر بر روی نشان دادن یک فیزیک بدنی سالم و ورزشکاری تمرکز می کنند. این مدلها به ورزشکاران بادی بیلدینگ شباهت دارند، اما کمتر به اندازه ماهیچه ها تکیه می کنند. وزن آنها تقریبا اندازه مدل های فشن است، اما آنها به علت افزایش حجم ماهیچه نسبت به حجم چربی بدن، درصد چربی کمتری دارند و معمولا عضلانی هستند.

 

 

نقاشان، عکاسان، مجسمه سازان و سایر هنرمندان از مدل ها برای انجام هنرنمایی خود استفاده می کنند.

 

 

بعضی از نمایندگی های مدلینگ، بخش هایی دارند که مدل های مرد و زن اندام جذاب خاصی از بدنشان را نمایش می دهند. مثلا مدل های دست، ممکن است برای نشان دادن محصولات آرایشی و مراقبتی ناخن استفاده شوند. مدل های پا برای نمایش جوراب و ساق جورابی ها، و مدل های مچ برای نشان دادن ساعت و دستبند. مدل های زن و مردی که ریزه اندام هستند و زیر 170 قد دارند، در این قسمت موفق خواهند بود.