نوآوران آنلاین- کشیدن مو از پوست سر اغلب لکه های بدون مو پراکنده ای ایجاد می کند که باعث ایجاد آشفتگی شدید می شود و می تواند عملکرد اجتماعی یا شغل را مختل کند. افراد مبتلا این اختلال ممکن است موهای خود را از دست بدهند.

برای برخی افراد، تریکوتیلومانیا می تواند خفیف و به طور کلی قابل کنترل باشد. برای برخی دیگر، تمایل وسوسه انگیز برای کشیدن مو، اجتناب ناپذیر است. برخی از گزینه های درمانی به بسیاری از افراد در کاهش کشیدن موها و یا به طور کامل متوقف کردن آن کمک میکنند.

علائم اختلال کندن مو (تریکوتیلومانیا)

اختلال کندن مو معمولا شامل موارد زیر می شود:

• کشیدن مداوم مو معمولا موی سر، ابرو یا مژه، اما گاهی اوقات فرد ممکن است از سایر قسمت های بدن نیز موهای خود را بکشد که ممکن است در طول زمان قسمتی که موی آن را میکشد متغیر باشد.
• افزایش احساس تنش قبل از کشیدن یا زمانی که سعی می کنید در برابر کشیدن احساس مقاومت کنید.
• احساس لذت یا آرامش پس از اینکه مو کشیده میشود.
• ریزش موی قابل توجه، مانند موی کوتاه شده یا مناطق نازک یا طاس بر روی پوست سر و یا سایر نقاط بدن، از جمله مژه ها یا ابرو های کم پشت و ریخته شده.
• ترجیح دادن انواع خاصی از مدل مو، آداب و رسوماتی که همراه با کشیدن مو و یا الگوهای کشیدن مو هستند.
• گاز گرفتن، جویدن یا خوردن موهای کشیده شده.
• بازی با موی کشیده شده یا مالش دادن آن روی لب ها یا صورت.
• تلاش مکرر برای جلوگیری از کشیدن موهای خود یا تلاش برای کمتر کردن این کار که اغلب این تلاش ها بدون موفقیت باقی می مانند.
• ناراحتی یا مشکلات قابل توجه در محل کار، مدرسه یا در موقعیت های اجتماعی که به کشیدن مو مرتبط میشود.
• بسیاری از افرادی که تریکوتیلومانیا دارند پوست خود را می کَنند، ناخن ها خود را گاز می زنند، لبهایش را می جوند.
• بعضی اوقات کشیدن مو از حیوان خانگی یا عروسک ها یا از چیزهایی مانند لباس یا پتو میتواند نشانه ای از این اختلال باشد. اکثر افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا موهای خود را در تنهایی می کشندن و به طور کلی سعی دارند این اختلال را از دیگران پنهان کنند.

برای افراد مبتلا به اختلال کندن مو، کشیدن مو می تواند به صورت های زیر باشد:

• متمرکز. بعضی افراد موی خود را به طور عمدی برای از بین بردن تنش یا پریشانی می کشند – به عنوان مثال، موهایشان را برای رهایی از میل شدید به کشیدن مو می کشند. بعضی از افراد ممکن است آداب مذهبی خاصی را برای کشیدن مو ایجاد کنند، مانند پیدا کردن موهای راست یا گاز گرفتن موها.
• غیرارادی. بعضی از افراد موهای خود را بدون اینکه حتی متوجه می شوند که چه کاری انجام می دهند، می کشند، مانند زمانی که خسته هستند، در حال مطالعه هستند و یا تلویزیون تماشا میکنند. همان شخص بسته به موقعیت و خلق و خو، می تواند هم به صورت متمرکز و هم غیرارادی موهای خود را بکشد. موقعیت ها یا آداب خاصی ممکن است کشیدن موها را تحریک کند، مانند تکیه دادن سر به دست یا برس زدن موها.

تریکوتیلومانیا می تواند به احساسات زیر مرتبط باشد:

• احساسات منفی. برای بسیاری از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا، کشیدن مو روشی برای حل احساسات منفی یا ناراحت کننده مانند استرس، اضطراب، تنش، خستگی، تنهایی یا ناامیدی است.
• احساسات مثبت. افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا اغلب درمی یابند که با کشیدن مو احساس رضایت می کنند و مقداری احساس تسکین به آنها دست می دهد. در نتیجه، آنها برای حفظ این احساسات مثبت به کشیدن موی خود ادامه می دهند.

اختلال کندن مو یک اختلال درازمدت (مزمن) است. بدون درمان، علائم می توانند در طول زمان از نظر شدت متفاوت باشند. به عنوان مثال، تغییرات هورمونی قاعدگی می توانند علائم را در زنان بدتر کنند. برای برخی افراد، اگر این اختلال درمان نشود، علائم ممکن است برای هفته ها، ماه ها یا سال ها در یک زمان بروز کنند و از بین بروند. به ندرت، کشیدن مو طی چند سال پس از شروع پایان می یابد.

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر نمی توانید از کشیدن موهای خود دست بکشید و یا به خاطر کشیدن موهای خود، احساس ناخوشایند یا شرمندگی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. تریکوتیلومانیا تنها یک عادت بد نیست، این یک اختلال مربوط به سلامت روانی است و بعید است که بدون درمان بهبود یابد.

علل این اختلال

علت اختلال کندن مو مشخص نیست. اما مانند بسیاری از اختلالات پیچیده، اختلال کندن مو احتمالا حاصل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است.

عوامل خطر

این عوامل باعث افزایش خطر ابتلا به این اختلال می شوند:

• سابقه خانوادگی. ژنتیک ممکن است نقش مهمی در ابتلا به تریکوتیلومانیا داشته باشد و این اختلال ممکن است در افرادی که یکی از وابستگان نزدیک آنها به اختلال مبتلا هستند، رخ دهد.
• سن. تریکوتیلومانیا معمولا قبل از یا در طی دوران ابتدایی نوجوانی- اغلب در بین ۱۰ تا ۱۳ سال – رخ میدهد و اغلب یک مشکل مادام العمر است. نوزادان نیز می توانند به کشیدن موها مستعد باشند، اما معمولا خفیف است و بدون درمان از بین می رود.
• اختلالات دیگر. افرادی که تریکوتیلومانیا دارند نیز ممکن است اختلالات دیگری مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال وسواسی-اجباری (OCD) نیز داشته باشند.
• استرس. در بعضی از افراد شرایط و یا رویدادهای پرتنش ممکن است موجب تریتیکوتیلومیا شوند. هرچند در بین بیماران مبتلا به این بیماری، زنان نسبت به مردان بیشتر درمان میشوند، و این مسئله ممکن است به این دلیل باشد که زنان مشاوره های پزشکی را بیشتر دنبال میکنند، اما در اوایل کودکی، پسران و دختران به نظر می رسد به یک اندازه تحت تاثیر این بیماری قرار گیرند.

عوارض اختلال کندن مو 

اگر چه اختلال کندن مو ممکن است جدی به نظر برسد ، اما می تواند تاثیر منفی بزرگی بر زندگی شما داشته باشد. عوارض این اختلال ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• اضطراب احساسی. بسیاری از افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا احساس شرم، تحقیر و خجالت گزارش میکنند. آنها ممکن است به علت وضعیت خود اعتماد به نفس پایین، افسردگی، اضطراب و مصرف الکل یا مواد مخدر را تجربه کنند.
• مشکلات اجتماعی و عملکرد شغلی. احساس خجالت به خاطر ریزش مو ممکن است باعث اجتناب از فعالیت های اجتماعی و فرصت های شغلی شود. افرادی مبتلا به تریکوتیلومانیا ممکن است کلاه گیس پوشانند، مدل موهای خود را برای پنهان کردن قسمت های طاس پنهان کنند و یا مژه مصنوعی بگذارند. برخی از افراد ممکن است به خاطر ترس از اینکه وضعیت آنها کشف شود، از برقراری روابط صمیمانه اجتناب کنند.
• آسیب به پوست و مو. کشیدن مداوم مو می تواند باعث زخم و آسیب های دیگر شود، از جمله عفونت، برای پوست سر و یا پوست ناحیه خاصی که مو کشیده میشود و می تواند تاثیر دائمی بر رشد مو داشته باشد.
• هیربال (hairball: جمع کوچکی از مو در دستگاه گوارش). خوردن موهایتان ممکن است در دستگاه گوارش هیبربال (trichobezoar) تشکیل دهند. در طول یک سال، هیربال می تواند باعث کاهش وزن، استفراغ، انسداد روده و حتی مرگ شود.

تشخیص

ارزیابی برای تعیین اینکه آیا شما اختلال کندن مو دارید یا نه ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بررسی میزان ریزش مو
• پرسش سوالات و بحث در مورد ریزش مو با فرد
• حذف علل احتمالی کشیدن مو یا ریزش مو از طریق آزمایشات تعیین شده توسط پزشک
• تعیین هرگونه مشکل سلامت روانی یا جسمی که ممکن است با کشیدن مو مرتبط باشد.
• استفاده از معیارهای تشخیصی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)

درمان

تحقیقات در زمینه درمان اختلال کندن مو محدود هستند. با این حال، برخی از گزینه های درمانی در کاهش کشیدن موهای بیماران و یا متوقف کردن کامل کشیدن مو، کمک بسیاری به بیماران کرده اند.

روان درمانی

انواع درمان هایی که ممکن است برای تریکوتیلومانیا مفید باشند، عبارتند از:

• آموزش معکوس کردن عادت. این رفتار درمانی، درمان اولیه برای اختلال کندن مو است. شما یاد می گیرید چگونه موقعیت هایی که در آن احتمالا موهای خود را می کشید را شناسایی کنید و رفتارهای دیگر را جایگزین کنید. به عنوان مثال، میتوانید دستان خود را برای کمک به توقف میل و یا هدایت دست خود از موها، مشت کنید. درمان های دیگر نیز ممکن است همراه با آموزش معکوس کردن عادت استفاده شود.
• شناخت درمان. این درمان می تواند به شناسایی و بررسی باورهای تحریف شده ای که در رابطه با موهایتان داشته اید، کمک کند.
• پذیرش و تعهد درمانی. این درمان می تواند به شما کمک کند یاد بگیرید که قبول کنید موهای خود را دست نزنید.

درمان هایی که به سایر اختلالات روانپزشکی که اغلب در ارتباط با اختلال کندن مو مرتبط هستند، مانند افسردگی، اضطراب یا سوء مصرف مواد، کمک می کنند، می توانند بخش مهمی از درمان باشند.

داروها

اگر چه هیچ دارویی توسط سازمان غذا و دارو به طور خاص برای درمان اختلال کندن مو تایید نشده است، اما برخی از داروها ممکن است به کنترل برخی علائم کمک کنند.

به عنوان مثال، پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی مانند کلومیفامین (Anafranil) را توصیه کند. سایر داروهایی که تحقیقات نشان می دهند ممکن است برای این بیماری مفید باشند شامل N-acetylcysteine (as-uh-tul-SIS-tee-een)، اسید آمینه ای که نوروترانسمیترهای مربوط به خلق و خوی را تحت تاثیر قرار میدهند و النازاپین (Zyprexa)، یک آنتیس سایکوتی غیر تیپیک، باشد.
با پزشک خود در مورد هر دارویی که پیشنهاد می کند صحبت کنید. مزایای احتمالی دارو همیشه باید با عوارض جانبی احتمالی متعادل شود.

مراجعه به پزشک

پیگیری برای کمک اولین گام در درمان اختلال کندن مو است. در ابتدا ممکن است به پزشک عمومی یا متخصص پوست مراجعه کنید. او ممکن است به یک متخصص بهداشت روان شما را ارجاع دهد.
آنچه شما می توانید انجام دهید

قبل از مراجعه به پزشک لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

• تمام علائمی که تجربه میکنید، حتی اگر به نظر می رسد مربوط به کشیدن مو نباشد. تریکوتیلومانیا می تواند موجب علائم جسمی و روانی شود. به آنچه کشیدن مو را تحریک میکند، چگونگی تلاش شما برای مواجهه با این مشکل، و عواملی که آن را بهتر یا بدتر میکنند، توجه داشته باشید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه تنش یا تغییر بزرگ در زندگی اخیر و اینکه آیا کشیدن مو در خانواده شما اتفاق افتاده است یا خیر.
• تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان یا مکمل های دیگری که مصرف می کنید، شامل دوز و مدت زمان مصرف آنها.

سوالاتی که از پزشک خود قرار است بپرسید، تا بیشتر از وقت خود استفاده کنید. سوالاتی که ممکن است از پزشک بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• چه چیزی ممکن است موجب ابتلای من به این اختلال شده است؟
• چگونه این بیماری را تشخیص می دهید؟
• آیا این اختلال به خودی خود از بین می رود؟ آیا خودم می توانم کاری انجام دهم تا شرایطم بهبود یابد؟
• چه درمان هایی توصیه می کنید؟
• اگر تصمیم بگیرم داروها را مصرف کنم، چه مدت طول می کشد تا علائم من بهبود یابد؟
• عوارض جانبی داروهایی که شما توصیه می کنید چیست؟
• در صورت دنبال کردن درمان، به طور واقعی چه مقدار بهبودی را میتوانم انتظار داشته باشم؟

برای پرسیدن سوالات دیگر در طول مراجعه به پزشک خود شک نکنید.

سوالات که انتظار میرود پزشک بپرسد.

پزشک شما به احتمال زیاد تعدادی سوال می پرسد. آماده بودن برای پاسخ به آنها باعث میشود در مراجعه به پزشک روی تمام چیزهایی که میخواهید تمرکز کنید. ممکن است دکتر از شما سولات زیر را بپرسد:

• چه زمانی برای اولین بار کشیدن موهای خود را شروع کردید؟
• آیا سعی کردید خود را از کشیدن موها بازدارید؟ نتیجه چه بود؟
• آیا زمان یا موقعیت هایی وجود دارند که کشیدن موها را تحریک کنند؟
• قبل و بعد از کشیدن موهای خود چه احساسی دارید؟
• از کدام قسمت بدن موی خود را می کشید؟
• آیا مو را گاز می زنید، می جوید یا می بلعید؟
• چگونه کشیدن موها بر کار، مدرسه یا زندگی اجتماعی شما تاثیر می گذارد؟
• آیا برای کشیدن مو یا دیگر مسائل عاطفی تحت درمان (دارویی، روانی) قرار گرفته اید؟

مقابله و حمایت

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال کندن مو احساس تنهایی در کشیدن موی خود را گزارش میکنند. پیوستن به یک گروه پشتیبانی برای افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا کمک می کند تا شما بتوانید افراد دیگر با تجارب مشابهی که با احساسات شما ارتباط دارند، را ملاقات کنید. از پزشک یا متخصص بهداشت روان کمک بگیرید یا به دنبال گروه حمایت از بیماران مبتلا به این اختلال، به صورت آنلاین باشید.