برای اینکه سر از این معمای مردانه در بیاوریم باید به عقب برگردیم و نگاهی به تربیت و پرورش پسر بچه‌ها بیندازیم. مردها جوری تربیت شده‌اند که احساس می‌کنند نقش و وظیفه‌ی آنها این است که در همه‌ی کارها ماهر باشند و آن را کاملا درست انجام دهند. دنیای افکار و احساسات درونی یک مرد، معمولا نادیده گرفته می‌شود. او از دوران بچگی یاد گرفته که ارزش و اعتبارش توسط دست آورهایش تعیین می‌‌شود. بنابراین این پسر بچه‌ی مغرور با این منطق بزرگ می‌‌شود که «برای خوب بودن» باید همیشه هر کاری را کاملا درست انجام بدهد.

 

 

یک دختر بچه‌، نقش خود را اینگونه پذیرفته است که خودش را زیباتر کند، خانه را مرتب‌تر کند و برای خانواده و دوستانش بهتر و مهربان‌تر باشد. اشتباه کردن برای یک دختر بچه، قابل قبول است و وقتی بازخورد منفی می‌گیرد، احساس ناراحتی و افسردگی می‌کند، اما با تمام وجودش سعی می‌کند هر چه زوتر خودش را تصحیح کند، توصیه‌ها و اندرزها را با روی خوش می‌پذیرد و به همین دلیل است که بسیاری از زنها دوست دارند در فعالیت‌های خود بهسازی مانند مطالعه‌ی کتاب‌های راهنما شرکت کنند، پیش مشاور بروند، در سمینارهای آموزشی شرکت کنند و ... اما مردها شرکت کردن در فعالیت‌های خود بهسازی را مثل این می‌دانند که قبول کنند کاری را بلد نیستند و بنابراین به اندازه‌ی کافی خوب و لایق نیستند!

 

 

وقتی یک زن، توانایی یک مرد را در انجام کاری به چالش می‌کشد، مرد خالت تدافعی به خود می‌گیرد و بازخوردی که از یک زن گرفته است را نوعی انتقاد و قضاوت تلقی می‌کند، حتی اگر این زن، از روی مهربانی و خوش قلبی نظرش را گفته باشد و توصیه ارائه کرده باشد. مثلا:

 

زن می‌گوید: چرا یه جا توقف نمی‌کنی و آدرس رو نمی‌پرسی؟!

 

مرد می‌شنود: تو بلد نیستی آدرس رو پیدا کنی! ما گم شدیم! من اصلا نمی‌تونم به تو تکیه کنم!

 

مردها معمولا نمی‌توانند به راحتی عذرخواهی کنند. برای مردها گفتن ِ «معذرت می‌خواهم» یعنی کاری را اشتباه انجام داده و آدم بدی است! مردها به این دلیل که معمولا باید بدانند چه می‌کنند، بازخورد زن یا توصیه‌ی او را مبنی بر این می‌دانند که مرد نمی‌داند چه می‌کند و بنابراین مورد اعتماد زن نیست.

 

برای برطرف کردن چنین سو‌ء تفاهمی مرد و زن باید بنشینند و صادقانه در مورد احساسات خود حرف بزنند. زن باید مراقب حرف‌هایی که می‌زند باشد و به مرد این اطمینان را بدهد که قضاوتش نمی‌کند و از او ایراد نمی‌گیرد.

چه باید کرد؟

 

 

سرزنش نکنید، محکوم نکنید، لقب ندهید، تعمیم ندهید و شخصیت و توانایی‌های او را بی‌ارزش نکنید. فقط به او بگویید چه احساسی دارید. مثلا نگویید: همیشه همیننطوریه! تو هیچ وقت نمی‌دونی کجا داریم می‌ریم! بگویید: عزیزم، وقتی اینطوری سرگردون میشم من نگران میشم. من می‌دونم که تو کارتو بلدی اما آدرس که داریم سرراست نیست. اگر یه جا بایستیم و از کسی سوال کنیم من احساس بهتری دارم.

 

نگویید: تو بلد نیستی این کار رو انجام بدی. به جایش بگویید: وقتی این کار رو انجام می‌دی من ناراحت می‌‌شم.

 

 

مردها عاشق این هستند که کسی آنها را درک کند. به مردتان فرصت بدهید تا احساساتش را در مورد مسئله‌ای ابراز کند. بگذارید بداند شما قضاوتش نمی‌کنید یا نمی‌خواهید تصحیحش کنید، بلکه می‌خواهید با او همکاری کنید.

 

مردها دوست دارند تصدیق و تحسین شوند، خیلی بیشتر از آنچه که انتظار دارید! شاید این نیازش را انکار کند و رفتارش جوری باشد که انگار اهمیتی نمی‌دهد، اما در درون خود واقعا به تحسین و تشویق و تائید شما نیاز دارد.