« ۲۴ سال گذشت. کودکی و نوجوانی سختی بود. لذتِ بودنِ پدر رو خیلی نفهمیدم. دوازده ساله بودم که صدای کمک خواستنش رو از پنجره شنیدم و نتونستم کمکی کنم. کیف قاپها زندگیش رو تمام کردند و هیچوقت پیدا نشدند. حالا فقط تصاویری مبهم از پدرم در ذهنم مانده. هرسال نوزده دی، تمام لحظاتش مثل فیلم جلوی چشمم میاد تا برسه به عصرش و تمام، شروع دورانی سخت و تلخ! همه زندگیم چه تلخ و چه شیرینش، خدارو شکر کردم که مادرم با همه ناملایمتی ها، ماند و ما رو به اینجا رسوند.همه آدمها هم غم دارند هم شادی ، شاید فقط یکیش رو همیشه نشون بدهند. همیشه شاد باشید.»