نوآوران آنلاین- صد سال پیش چشم انداز این منطقه بسیار متفاوت بود. به جای جنگل، دشت های وسیعی از این کران تا آن کران کشیده شده بود.سطح این دشت ها با بوته های کوتاه و خارهایی پوشیده شده و هرازگاهی محلی ها آن ها را آتش می زدند تا فضای کافی برای چرای گوسفندان فراهم شود. در میانه قرن نوزدهم میلادی، حدود یک میلیون گوسفند در این منطقه حضور داشتند.

گوسفندان این منطقه توسط چوپان هایی نگهداری می شدند که روی چوب های بلند راه می رفتند. استفاده از این چوب ها مزایای زیادی داشت. این امر دامنه دید آنها را افزایش داده و به آنها اجازه می داد که گله های گوسفندی که در فاصله های دوردست قرار داشتند را رصد کنند. ضمن اینکه این چوب ها قدم ها را بلندتر کرده و به این افراد اجازه می دادند که مسافت های طولانی تر را در زمان کوتاه تر طی کنند. از همه مهم تر، این چوب ها راه رفتن در زمین های نرم و مرطوب مخصوصا پس از بارندگی را آسان تر می کردند. در حقیقت، کل جمعیت لاند برای جلوگیری از فرو رفتن در زمین های باتلاقی این منطقه پس از باران، از این چوب ها استفاده می کردند.

محلی ها این روش حمل و نقل را tchangues ( به زبان محلی اکسیتان ) یا échasse به زبان فرانسه می نامیدند که به معنای «پا دراز» است. این چوب ها 5 فوت ارتفاع داشته و دارای یک شانه و تسمه چرمی بودند که از پا حمایت می کرد. بخش پایینی چوب که روی زمین قرار می گرفت بزرگتر شده و گاهی با استخوان گوسفند محکم می شد. چوپان همچنین چوب بلندی داشت که از آن به عنوان تکیه گاه در هنگام راه رفتن و به منزله ی وسیله ای برای هدایت گله استفاده می کرد. این چوب ها آنقدر راحت بودند که چوپان به راحتی روی آن نشسته و اوقات خود را می گذراند. این چوپانان که از کودکی به راه رفتن با این چوب ها انس می گرفتند می توانستند مهارت های خارق العاده آکروباتیک از خود نشان دهند که از آن جمله می توان به بلند کردن سنگی از روی زمین، چیدن گل، شبیه سازی سقوط و دوباره به حالت تعادل برگشتن و همچنین دویدن روی یک پا اشاره کرد.

در سال 1808، وقتی امپراتریس ژوزفین برای ملاقات ناپلئون به بندر بایون رفت، مقامات این شهر بندری تعدادی از جوانان لاند را با چوب هایشان برای همراهی گروه ملکه فرستادند تا آنها را سرگرم کنند. مسابقات راه رفتن با چوب نیز بخش جدایی ناپذیری از فرهنگ روستاهای گاسکونی بود و در آنها مردان جوان در سرعت و چابکی با هم رقابت می کردند، حتی دخترانی که در این کار مهارت داشتند نیز در این مسابقات شرکت می کردند.

یکی از دفعاتی که توجه ویژه ای به این شیوه راه رفتن شد، زمانی بود که سیلون دورنون در سال 1891 از پاریس تا مسکو را با این چوب ها طی کرد، مسافتی بیش از 2800 کیلومتر و تنها در 58 روز!

راه رفتن با چوب از میانه ی قرن نوزدهم میلادی رو به افول گذاشت و این موضوع با توسعه سیستماتیک درختان کاج بزرگ بود که چشم انداز این منطقه و اقتصاد محلی را تغییر دادند. رشد درختان کاج و ناپدید شدن دشت ها پایان دوره گله داری را به همراه داشت و به همین دلیل کم کم تصویر چوپان هایی که روی چوب هایشان راه می رفتند نیز محو شد.