نوآوران آنلاین- در فضای جشنواره‌زده ایران که بیشترین فاصله زمانی میان مراسم اختتامیه یک جشنواره و افتتاحیه جشنواره بعدی، یک هفته است، شاید بتوان سه جشنواره مهم سالانه را نام برد که قطعا یکی از آنها، جشنواره تئاتر کودک و نوجوان است. اما اینکه در سال نهایتا یک هفته از تئاتر کودک و نوجوان صحبت شود، وعده و وعیدهایی در این زمینه مطرح شود و سپس تا سال بعد همه این مسائل به فراموشی سپرده شود، اتفاق بینهایت نامبارکی است. اینکه جشنواره‌ای که شاید انسان‌سازترین جشنواره ایران است، اندک‌ترین کمک‌هزینه‌ها را در اختیار دارد، نشان از فقر جشنواره دارد.
با توجه به شعارهایی که در زمینه افزایش جمعیت وجود دارد، مساله کودک و نوجوان، یک مساله ملی است و همه نهادها باید در کنار هم به مشکلاتی که در حوزه کودک و نوجوان وجود دارد بپردازند، پس چرا به جشنواره‌ای که به‌طور تخصصی به تئاتر کودک و نوجوان اختصاص دارد، بودجه مناسبی اختصاص داده نمی‌شود؟ اگر اولویت مرکز هنرهای نمایشی و دیگر نهادهای ذی‌ربط تاثیرگذاشتن بر روی نسل جوان از طریق هنر انسان‌ساز تئاتر نیست، پس چه معیاری را برای فعالیت‌های خود در نظر گرفته‌اند؟ در این دوره هم همچون سال‌های گذشته شاهد تعداد اندک آثار تولیدشده برای جشنواره هستیم و بدنه‌ی اصلی جشنواره تئاتر کودک و نوجوان را آثار پیش‌تر اجراشده تشکیل داده است. شاید بهانه این باشد که اثری به جشنواره می‌آید که به‌اصطلاح چکش‌کاری‌شده و توانسته مخاطبانش را با خود همراه کند اما قطعا دلیل دیگر این است که کار پیش‌ترتولیدشده کمک‌هزینه کم‌تری طلب می‌کند چراکه پیش‌تر تمرین و دکور و ... را فراهم کرده است و از سویی دیگر برای اجرای عمومی دردسری درست نمی‌کند! البته امسال همچون سال‌های گذشته جشنواره کارگاه‌های آموزشی هم در برنامه‌اش گنجانده که تیترهای جذابی دارند و امید را در دل روشن نگه می‌دارند و یکی از جذاب‌ترین‌هایشان طبیعتا کارگاه «نمایشنامه‌نویسی به‌وسیله کودکان و نوجوانان» است که داوود کیانیان آن را برگزار می‌کند و کارگاه مهم دیگر «از نمایش خلاق تا تئاتر خلاق» فائزه فیض‌شیخ‌الاسلامی است. این‌گونه کارگاه‌ها هستند که می‌توانند ما را به آینده‌ی تئاتر کودک امیدوار کنند اما باید توجه داشت یک هفته آموزش نمایشنامه‌نویسی به کودک و بعد رهاکردنش به امان خدا چیزی نیست جز فرصت‌سوزی. باید در تمام طول سال به کودک و تئاتر کودک پرداخت. همین.