نوآوران آنلاین- چندمیلیون نوجوان داریم اما این نوجوانان کلا 200 صندلی تئاتر ندارند. ای کاش برایشان امکانات ایجاد کنیم تا به‌جای گیم و استفاده از اپلیکیشن تئاتر ببینند. فیلم ببینند. در دیگر نقاط دنیا سالن‌های مطرح تئاتر بعضی زمان‌هایشان را به کودکان اختصاص می‌دهند یا نمایش‌های بزرگسال را اندک‌تغییراتی می‌دهند و مناسب‌سازی می‌کنند و اجرا می‌روند. یا نیویورک آنقدر سالن تئاتر برای کودک و نوجوان دارد که سالن‌های بزرگسالش دیگر این کار را نمی‌کنند.

از سوی دیگر به دلیل کمبود امکانات در همین اندک سالن‌های تئاتر، فانتزی و جادو را از تئاتر نوجوان حذف کرده‌ایم. چون امکانات سالن کارگردان‌ها را با مشکل مواجه می‌کند. من همواره تلاش کرده‌ام در آثار مرتبط با کودکان، فانتزی و تخیل را وارد کنم و هر کدام به فراخور متن وجهی از این عنصر مهم را در خود داشتند اما برای این منظور ناچار بودم خودم صفر تا صد امکانات را فراهم کنم.

ضرورت دارد برای نوجوانانمان مکان‌های هنری با امکانات روز داشته باشیم. نوجوانان واقعا کجا باید بروند که شاهد هنر باشند؟ تالار هنر یا کانون که بیشتر کار کودک اجرا می‌شود و همان کار کوردک مگر کسی می‌تواند از سعادت‌اباد و نوبنیاد یا نازی‌آباد بیاید به تالار هنر. اینها باید در منطقه خودشان تئاتر داشته باشند. بزرگسال ممکن است به مناطق دیگر برود ولی برای نوجوان باید سالن‌های تئاتر در سطح شهر پخش باشد. نوجوانان باید مراکز مختص به خود را داشته باشند.

چند فرهنگسرا داریم ولی کم است و بار چندانی به‌دوش نمی‌کشند. جالب اینجاست همه این حرف‌ها را می‌دانند اما هیچ اتفاقی نمی‌افتد. در کشور ما 70 میلیون نفر همه چیز را می‌دانند ولی 200 نفر هم به این دانسته‌ها عمل نمی‌کنند اما در کشورهای مترقی 200 نفر این مسائل را می‌دانند و میلیون ها نفر به آنها عمل می‌کنند؛ تفاوت در این است.