نوآوران آنلاین- دینداری همان اخلاق است و اخلاق اصل دینداری است. مدت‌‌های زیادی است که در بزنگاه‌های مختلفی شاهد رواج رویکردهای مبتنی بر ایراد اتهام و تهمت افراد به یکدیگر هستیم و این نوع رفتار خصوصاً در ایام حساسی نظیر انتخابات اوج می‌گیرد، آن‌چه اهمیت دارد؛ این است که باید از وقوع و رواج چنین رفتارهایی در جامعه جلوگیری به عمل بیاید، چراکه اگر این رفتارهای ناشایست رواج پیدا کند، درنهایت کل مردم و نظام متضرر خواهند شد.
برخوردها و تخریب‌ها قطعاً حرام بین شرعی است، اما متأسفانه دیده شده است که یک عده‌‌ای از مضامین دینی سوء‌استفاده می‌‌کنند و تفسیرهایی به نفع خود انجام می‌‌دهند که قطعاً خلاف بین است و نباید صورت گیرد.
 باید توجه داشته باشیم که دین اسلام دین ادب و اخلاق است و پیامبر اسلام(ص) فرموده‌اند که برای اخلاق مبعوث شده است، بنابراین دشنام دادن یک کار غیراخلاقی به‌حساب می‌‌آید که با آموزه‌‌های دین اسلام سازگاری ندارد. در دوران انتخابات و حتی قبل از آن شاهد بداخلاقی‌‌هایی بودیم که از سوی برخی افراد به وقوع می‌پیوست، آن‌چه باید مورد توجه قرار گیرد، این است که این بداخلاقی‌‌ها جای هیچ‌ توجیهی ندارد و کسانی که به این رفتارها مرتکب می‌شوند؛ دارای غرور کاذب هستند. وضعیت جامعه امروز متفاوت با قبل شده است. وجدان و فطرت اصیل و پاک مردم، حقیقت را تشخیص می‌‌دهد. جامعه‌شناسی ملت ایران نشان‌‌دهنده این است که مردم ایران خواهان تحول و تغییرات در جامعه هستند. در همین راستا باید این پیام دریافت و تغییرات متناسب با اراده ملی در جامعه ایجاد شود.
 آن‌چه باید مورد توجه قرار گیرد، این است که آبروی افراد دارای اهمیت بسیاری است و این مهم به اندازه‌ای حساس است که در بحث نقادی هم باید مورد توجه قرار گیرد. دیده شده است که خیلی وقت‌ها می‌‌توان به اسم نقد تخریب کرد و یا برعکس و در کل این مسأله به انگیزه بستگی دارد. آگاه باشیم که هر جا نقدی در جهت خلاف مصالح ملی و اکثریت مردم صورت گیرد تخریب به حساب می‌آید و معیار اصلی مصالح ملی است.
شرط اول نقادی این است که منتقد باید علمیت لازم را در زمینه‌ای که می‌خواهد انتقاد کند داشته باشد و شرط دوم انصاف است یعنی هوا و هوس در انتقاد دخالتی نداشته باشد. اگر این دو شرط حکمت نظری و حکمت عملی رعایت شود می‌‌توان گفت که نقد اصولی صورت گرفته است. باید توجه کنیم که  برخی نقدهای گروه‌های اقلیت تندرو و افراطی روحیه ملت را تضعیف می‌کند و چه بسا آسیب‌های فراوانی را به دنبال دارد که باید از آن‌ها ممانعت به عمل بیاید.