نیاز تئاتر ایرانی به بسته حمایتی

سالیان سال است که تئاتر آیینی‌سنتی مهجور واقع شده است. پیش‌تر شاهد بودیم حداقل سنگلج تئاتر آیینی‌سنتی اجرا می‌کرد و مخاطبان هم با این شیوه آشناتر می‌شدند اما دیگر حتی از سنگلج هم کاری برنمی‌آید چون درنهایت می‌تواند 12 نمایش را روی صحنه ببرد. مسئله اجرای عمومی این نمایش‌ها بسیار مهم است چرا که این عمل تاثیر بسزایی بر ماندگاری و تبلیغ نمایش‌های ایرانی دارد. حتی باید این نمایش‌ها در دانشگاه‌ها اجرا شود تا دانشجویان و دست‌اندرکاران دانشگاه‌ها این آثار را ببینند و به محتوای بالای آیین‌های ما پی ببرند و پژوهش بر روی آداب و رسوم ایرانی را آغاز کنند. متاسفانه تنها یک و یا دو دانشجوی تئاتر را دیده‌ام که به پژوهش درباره آداب و رسوم ما و اجرای آنها در قالب نمایش اقدام کنند. تنها دارایی ما جشنواره دوسالانه تئاتر آیینی سنتی است که اصلا کافی به نظر نمی‌رسد چون باید همه روزه امکان دیدن این قبیل نمایش‌ها برای مخاطبان وجود داشته باشد. حتی در دورانی نمایش ایرانی به‌صورت میان‌پرده از تلویزیون پخش می‌شد که این امکان را هم گرفتند.

در حال حاضر تئاتر آیینی سنتی مظلوم واقع شده است و دیده نمی‌شود. از همین رو این شاخه تئاتر درآمدی در حد صفر دارد و متاسفانه بسیاری از بازیگران و کارگردانان مستعد عرصه آیینی و سنتی برای تامین معاش خود به تئاتر آزاد روی آورده‌اند. این اتفاق زمانی اسف‌بار می شود که بدانیم تئاتر آزاد از هنر بری است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید در این رابطه چاره‌ای بیندیشد و بسته‌های حمایتی برای فعالان عرصه تئاتر آیینی سنتی تعریف کند اما امیدی به هیچ حمایتی نیست. انگار مسوولان با تئتر ایرانی دشمن هستند و می‌خواهند آن را از بین ببرند اما من و امثال من، از رو نمی‌رویم. همواره تئاتر آیینی سنتی اجرا می‌کنم و به این وسیله مفاهیم متعالی فرهنگ ایرانی را به نسل جوان منتقل می‌کنم.