چهل سال بعد در چنین روزهایی!

علی زراندوز
دریاچه ارومیه سرانجام از خشکی نجات پیدا کرد و دوباره احیا شد. مسبب این اتفاق نادر که در میان بهت و حیرت طرفداران و فعالان محیط زیست کشور رخ داد، در واقع کسی نیست جز معاون اول رئیس جمهور در چهل سال قبل، یعنی جناب دکتر عارف! وی چهل سال قبل در نمایشگاه بین المللی محیط زیست گفته بود: “راهی به جز گریه کردن به حال منابع طبیعی نداریم!” به گفته برخی فعالان محیط زیست از چهل سال قبل تاکنون دکتر عارف هر روز در کنار این دریاچه حاضر شده و برای محیط زیست کشور اشک ریخته و سرانجام پس از چهل سال، این اشک ها قطره قطره جمع و دریاچه ارومیه ناگهان احیا گشت! پس از این اتفاق نادر بود که مسئولان تنظیم لغت نامه دهخدا نیز ضمن استقبال از این حرکت زیست محیطی، ضرب المثل معروف موجود در لغت نامه مرحوم دهخدا یعنی: خنده بر هر درد بی درمان دواست! را به : گریه بر هر درد بی درمان دواست! تغییر دادند. همچنین دکتر عارف اعلام کرد پس از احیای دریاچه ارومیه، در حال سنجش اولویت های ضروری بعدی مملکت برای گریستن است!
***
براساس اسناد کشف شده ادبی، مشخص شد بخشی از داستان معروف كفشگری که به انوشیروان پیشنهاد داد خزانه خالی اش را پُر کند به شرط آنکه به فرزندش اجازه دهد تا تحصیل کرده و مدرک بگیرد و به صنف دبیران وارد شود، ولی انوشیروان پیشنهادش را رد کرد، از نسخ اصلی حذف شده بوده که اکنون به همت برخی محققان پیدا شده است. براساس اسناد تازه کشف شده، در نسخه کامل این حکایت آمده است: “… پس انوشیروان کفشگر را همی گفت که چون تو این همه سیم و زر اندوختی، چرا اسم پسرت را در دانشگاه آزاد ننبشتی که پول بستاند و مدرک همی دهد بی هیچ منتی؟ و کفشگر، خجول شد و به این گفته های وزیر علوم در سنه 1403 استناد همی کرد که گفته بود: “افزایش شهریه دانشگاه آزاد شوکی بود به خانواده ها. شهریه از 30 میلیون تومان به 100 میلیون تومان رسید که جای تاسف دارد.” پس به انوشیروان پس از شنیدن این میزان شهریه چنان شوکی وارد همی شد که جان به جان آفرین تسلیم همی کرد که آن مرحوم را هم قوه و بنیه مالی چنان نبود که فرزند خویش به دانشگاه آزاد همی سپارد!”
***
سخنگوی اداره ارواح عمه ادیسون (برق سابق!) در گفتگویی اعلام کرد یکی از دلایل مصرف برق زیاد در میان مشترکان خانگی، تلویزیون است. وی در توضیح این موضوع گفت: ببینید، در زمان های خیلی خیلی خیلی گذشته، کلا تلویزیون ما دو تا کانال داشت و مخاطبانِ حاضر در منزل، می زدند کانال یک و بعد هم کانال دو و اگر هیچ کدام از برنامه های این دو تا کانال را نمی پسندیدند، تلویزیون را خاموش می کردند… کمی بعد تعداد شبکه های تلویزیونی هی زیاد و زیادتر شد؛ تا امروز که فقط 234 کانال تلویزیونی داخلی داریم و تا مخاطب در منزل بخواهد ببیند همه این کانال ها، برنامه های تکراری یا غیرقابل تماشا پخش می کنند، خودش چند مگاوات برق مصرف می شود! وی ابراز امیدواری کرد دوباره به همان دوران دو کاناله بودن تلویزیون برگردیم که هم در مصرف برق صرفه جویی می شود، هم اعصاب مردم کمتر به هم می ریزد و هم روح عمه مرحوم ادیسون کمتر در گور به خود می لرزد!