خودمان را در اختیار مسیر قرار دهیم

بیش از توجه به جنبه مالی باید بر روحیه جمعی تممرکز کنیم. اصل ماجرا اینجاست که جدا از مساله مالی، این روحیه که ما خودمان را در اختیار مسیر قرار دهیم، شاید در شکل یک نفره اتفاق بیفتد اما معمولا در حالت چند نفره میسر نمی‌شود. این مساله کاملا به خود نویسندگان برمی‌گردد و در عین حال این نکته وجود دارد که وقتی ما در فیلمسازی غیرصنعتی ایران صرفا جهت کمبود فرصت به گروهی‌نویسی روی می‌آوریم نتیجه قابل مقایسه نیست با وقتی که گروه از روی علاقه و به دور از شرایط جبری شکل می‌گیرد. شکل‌های بسیار متفاوتی برای گروهی‌نویسی وجود دارد که تجربه شده‌اند و امتحان خود را پس داده‌اند؛ جمع با توجه به توانایی‌ها و روحیه افراد و جنس کار می‌تواند یکی از روش‌ها را انتخاب کند؛ می‌توان بعد از شخصیت‌سازی همکاری را شروع کرد. می‌توان هر کدام از پروسه‌های شخصیت‌سازی، طرح‌نویسی، سکانس‌بندی، دیالوگ‌توسی و غیره را یک‌به‌یک به هر یک از افراد سپرد.
گاهی گروه با هم صحبت می‌کنند و تنها یک نفر است که وظیفه نوشتن را بر عهده می‌گیرد. در هر کدام از شیوه‌ها اگر فرد در حیطه مشخص خودش فعالیتی آزادانه داشته باشد، می‌توان به نتیجه رسید اما در بسیاری موارد افراد به جای همفکری به دنبال در دست گرفتن کنترل گروه هستند و این یعنی دور شدن از نتیجه مطلوب از آنجا که در ایران بسیاری از کارگردان‌ها بر این باورند که علاوه بر کارگردانی باید نویسندگی کار را نیز عهده دار باشند، نتیجه همکاری خدشه‌دار می‌شود.