فستیوال؛ راه نجات موسیقی ایران

بارها به دوستان در وزارت ارشاد پیشنهاد دادم که جشنواره موسیقی خیابانی را برگزار کنید و از این جوانان دعوت کنید. شاید شهرداری برای این منظور بهترین امکان باشد اما هنوز این اتفاق ممکن نشده است. همچنین اساتید این جوانان می‌توانند به آنها کمک کنند تا بتوانند برنامه خود را برگزار کنند. اغلب این دانشجویان نمره‌های بالایی در دانشگاه کسب می‌کنند اما به دلیل اینکه امکانات مالی ندارد، شرکت‌ها مافیایی عمل می‌کنند و به این جوانان توجه نمی‌کنند، تالار وحدت برای هر اجرا میلیون‌ها تومان می‌گیرد و این سالن را در اختیار هر فردی قرار می‌دهد و … ناچار هستند در مترو ساز بزنند تا اموراتشان بگذرد.
اگر در هر ماه یک فستیوال داشته باشیم که این فستیوال‌ها سالانه تکرار شوند، هیچ ضرری ندارد. در دنیا ثابت شده است که فستیوال‌ها می‌توانند الگوساز و نمونه‌‌آفرین باشند. یکی از مسائل جذاب در ایران این است که مردم آنچه را که نمی‌بینند، می‌بینند. اخبار آن را می‌شنوند و پیگیر آن می‌شوند. فستیوال‌ها تلنگری برای افرادی می‌شوند که از داشته‌های خود غافل هستند. اگر این فستیوال‌ها در شهرستان برگزار شوند که بسیار فوق‌العاده است چون هم جذب توریست می‌کند، هم شهر را مطرح می‌کند، مسئولان استان را بسیج می‌کند و پول‌ها و بودجه‌ها صرف موسیقی می‌شوند. همچنین می‌تواند طبعات فرهنگی بهتری داشته باشد؛ هنرمندان احساس نمی‌کنند که فراموش شده‌اند و عمرشان به بطالت می‌گذرد. فستیوال‌ها باعث می‌شوند در برنامه‌ریزی‌های آینده به‌گونه‌ای رفتار شود که داشته‌های موجود حفظ شوند چون اگر این فستیوال‌ها نباشند، موسیقی به فراموشی سپرده می‌شود و از تصمیمات مدیریتی خارج می‌شوند. به دو یا سه مورد فرادستی بسنده می‌شود. درنتیجه اگر ما جشنواره‌هایی همچون موسیقی خیابانی، تلفیقی، آوازخوانی و … را برگزار کنیم، تاثیر خوبی بر روی موسیقی می‌گذارند.
حتی اگر ما جشنواره پاپ را احیا کنیم، این وضعیتی که بر موسیقی پاپ حاکم است و اصطلاحا هیچ سر و سامانی ندارد، قطعا در جشنواره‌ای که درست و اصولی برخورد شود می‌تواند سیاستی را نهادینه کند.