استقبال از دستمزد‌های کم و گریمور‌های سطح پایین

یک کارگر ساختمانی 8 صبح می‎آید و 5 بعدازظهر می‎رود. او روزی دویست‌هزار تومان و ماهی بیشتر از هفت‌میلیون تومان دستمزد می‌گیرد. این در حالی است که تهیه‌کننده بابت فعالیت گریمور و مجریانش و ابزارشان جمعا هفت‌میلیون تومان می‌دهد! نسبت حقوقی گریمور‌ها به بعضی دیگر از عوامل فیلم نسبتی است ناامیدکننده! عدم تعادل شدید در دستمزدها موجب بی‎انگیزگی افراد در این حوزه شده و آن‌ها را نسبت به یادگیری بیشتر تکنیک‌ها و زحمت بیشتر جهت پیشرفت حرفه خود بی‌رغبت می‌کند. در گذشته حقوق گریمور‌ها به نسبت بالاترین حقوقی که به دیگر عوامل پرداخت می‌شد، حقوقی مناسب و تفاوتشان تقریبا 10 درصد بود. وقتی دستمزد در حد یک زندگی معمولی باشد، افراد برای به‌دست آوردن موقعیت‌ها و پروژه‌ها وارد رقابت شده و تلاش می‌کنند که با فعالیت بهتر و پژوهش بیشتر، خود را مطرح کنند اما مساله این است که آن‌جا از افرادی بیشتر استقبال می‌شود که در سطحی پایین هستند و دستمزدی کم دریافت می‌کنند! وقتی جذب نیرو توسط تهیه‌کننده به این شکل اتفاق می‌افتد، طبیعی است که گریمور‌ها به دنبال پیشرفت نمی‌روند و این حرفه در جای خود، درجا خواهد زد.
متاسفانه در اغلب موارد تهیه‌کنندگان تنها در فیلم‌‌های تاریخی ضرورت استفاده از گریمورهای قوی را احساس می‌کنند ولی وقتی که در فیلم‌‌های روز و اجتماعی پا می‌گذارند این حرفه اعتبارش را در دیدگاه آن‌ها از دست می‌دهد و این عدم احساس نیاز به کیفیت بالا عاملی است که موجبات این آسیب را فراهم می‌آورد. اما از آن‌جا که فیلمسازی یک کار تیمی است لذا هر چقدر که افراد در حرفه خود ورزیده‌تر باشند نتیجه کار ارتقا خواهد یافت حتی اگر تاثیرات بعضی از اعضای تیم، در وهله اول محسوس به نظر نیاید.