چهل سال بعد در چنین روزهایی!

علی زراندوز
یکی از روزنامه های کشور بار دیگر طرح معروفش برای بستن تنگه هرمز را مطرح کرد. در سرمقاله این روزنامه آمده است: «متاسفانه اصلاح طلبان هرگز این پیشنهاد را جدی نمی گیرند و با استناد به این بیت که: «پشت در و ننداختی ننه / با خوب و بدم ساختی ننه!» معتقدند با خوب و بد غربی ها بالاخره باید با مذاکره و چانه زنی کنار آمد و در حال حاضر نیازی به پشت درِ این تنگه را انداختن و بستنش وجود ندارد. اما آن ها فراموش می کنند که در همین بیت، ذکر شده که ننه، پشت در را برای آشنا که همان پسرش باشد نمی اندازد و گرنه وقتی پسرش خانه نیست، چون شوهر مرحوم ننه هم سال هاست در قید حیات نیست، نامبرده برای عدم ورودِ مردانِ غریبه، در را محکم بسته و پشت آن را هم می اندازد!».
***
چهل سال پس از آن که مسئولان وزارت بهداشت اعلام کردند در سال 1402 حدود 30 هزار نفر به علت آلودگی هوا فوت کردند و از آن سال تا کنون نیز این آمار، هر سال افزایشی بوده است، سرانجام مرحوم «سعدی» به خوابِ یکی از اساتید معروف زبان و ادب فارسی آمد و به وی وصیت کرد که دیباچه کتاب معروف «گلستان» به این شکل اصلاح شود: «منّت خدای را عزَّ وَ جَلّ که طاعتش موجب قُربَت است و به شکر اندرش مَزید نعمت. هر نفسی که فرو می‌رود مُضرِّ حیات است و چون بر می‌آید مُعَذَّبِ ذات. پس در هر نفسی دو ضرر موجود است و بر هر ضرری، بد و بیراهی بر بانیان آلودگی هوا واجب. {بیت} از دست و زبان که بر آید / کز عُهدهٔ {…} گفتن به‌در‌آید؟».
به گفته این استاد زبان و ادبیات فارسی، «سعدی» کلاً در این خواب، بی اعصاب بوده و چیزهای دیگری هم به وی گفته که درج آن ها حتی در بخش «هزلیات» این شاعر هم امکان پذیر نیست!
***
یک ابرِ برفی، در گفت و گو با خبرنگاران اعلام کرد امسال هم پس از شروع به بارش، غافل گیر شده است! وی دلیل این غافل گیری را این طور عنوان کرد که: «ما ابرها میلیاردها سال است که در فصل زمستان، بر روی کره زمین برف می باریم و انسان های اولیه هم در سالِ دومِ حضورشان بر روی کره زمین، متوجه این نکته شده و دیگر از بارش برف غافلگیر نشدند، اما الان بیش از چند ده سال است که به محض بارش برف، می بینم که مسئولان شهری از مشاهده این دانه های سفید غافل گیر شده و خیابان ها و اتوبان های شهرهای بزرگ از ترافیک قفل می شوند و برخی خودروها لیز خورده و تصادف می کنند و… و من هر سال می گویم این سال آخری بود که آن ها غافل گیر شدند، اما سال بعد و با اولین بارش، باز هم از غافل گیر شدنِ آن ها، غافلگیر می شوم!».