پوپوليست‌ها به بهشت نمي‌روند

سرویس ورزشی نوآوران – بهنام احتشام / فوتبال ايران و ويترينش ليگ برتر مملو از صحبت هاي تكراري و بي سرانجامي شده است كه سر همه را دردآورده ، زمانيكه مسئولين سازمان ليگ مطالبي را بيان مي كنند كه در آينده مغايرت پيدا مي كند سرانجامي جز بي اعتمادي نخواهد داشت ، اگر مدير فوتبالي عهدي با هوادارانش مي بندد و به آن پايبند نيست مولد نارضايتي است ، اگر سرمربي قول قهرماني مي دهد و پس از كسب نتايج ضعيف ، زمين و زمان را مسبب نتيجه نگرفتنش عنوان مي كند تشنج به سكو ها منتقل مي شود ، اگر بازيكني كه براي عقد قرارداد با باشگاه مبالغ هنگفت دريافت مي كند قول بهترين بودن را مي دهد اما در عمل هنگام بازي اقدام مثبتي انجام نمي دهد و از يك تكل ساده نا توان است خشم هوادران تيمش را بر مي انگيزد .
در روزگاري كه اعتماد و اخلاق به حلقه مفقوده جامعه انساني بدل شده است و هر عملي از هركسي را ميتوان شاهد بود ، افراد جهت رسيدن به اميال خويش يا بدست آوردن جايگاهي متوسل به وعده هايي مي شوند كه شايد اولين نفري كه ميداند اجرايي نمي شود خودش باشد ، كه به نوعي رفتار پوپوليستي است اما دقيتر نگاه كنيم كه پوپوليست چيست :‌ زماني كه در جامعه اي بخواهند درباره موضوعي تصميم بگيرند به جاي اينكه سراغ خردمندان، بزرگان فكر وانديشه و كارشناسان و افراد داراي تخصص بروند، با توجه به مزاج عمومي تصميم ميگيرند. در واقع پوپوليسم يك نوع مزاج كوتاه مدت است؛ تصميم گيري بر اساس آنچه كه امروز و احتمالا ديروز و شايد هم فردا ميخواهد اتفاق بيفتد! پوپوليسم فاقد دوره زماني است، نه با گذشته كاري دارد و نه با آينده، نه با استدلال و نه با مطالعه، بلكه نوعي عوام فريبي است در جهت راضي نگاه داشتن مردم جامعه براي مثلا چند هفته آينده! يك دوره زماني است براي اينكه گروهي يا شخصي بتواند آنچه را كه در ذهن دارد پياده كند و مردم را در يك فضاي محدود زماني، مكاني و فلسفي محصور كند تا بتواند اهداف خود و گروه خاص خود را پيش ببرد ، حال راحت تر مي توانيد ببينيد كه گردانندگان ، توليد كنندگان و مصرف كنندگان اين فوتبال چه حال و روزي دارند و اين هوادارن هستند كه دود آتش برافروخته ي شهوتراني قدرت و پول را مي خورند ، طرفداران اذيت مي شوند ، غر ميزنند ، حتي قهر مي كنند اما ته دلشان مي گويند كاش شرايط اينگونه پيش نميرفت .
نمونه اش را مي توان درحرص و جوش هاي هواداران سرخابي ديد كه يكي چشم اميدش به بازگشت روزهاي خوبش است و ديگري نگران از وقايع تلخي كه پيشتر ساليان متمادي با وضعيت امتيازي متوسط در رقابت ها مورد تمسخر رقيب بوده است . ضرب المثل سواره از پياده خبر ندارد احوال اين روزهاست آنهايي كه بر خوان تنعم بي حد وحساب فوتبال فربه گشته اند از هواداري كه در سرما از هزينه خانواده اش براي حضور در استاديوم مي گذرد تا ساعتي فارغ از مشكلات معيشتي ، به خوشي گذران وقت نمايند اما هيچ عايدي نصيبش نمي شود جز اينكه بر سر مسببين خشمش را فرياد زند با آنكه ميداند هيچ دادستاني بر روي زمين حقوقش را استيفا نخواهند كرد مگر صاحب حق و عدالت لايتزال.