مردم را غمگین نمی‌کنم

مریم رضازاده

مریم سعادت را از «آرایشگاه زیبا» به یاد داریم، و بعدها با قصه‌های «تابه‌تا» یا همان زی‌زی‌گولو در نقش خانم جمالی به چهره مطرحی در عرصه بازیگری تبدیل شد البته مریم سعادت سال‌هاست در حوزه آثار عروسکی فعالیت می‌کند و این فعالیت را حتی قبل از بازیگری آغاز کرده است. به بهانه این سال‌ها فعالیتش در حوزه تئاتر و تصویر، پای گفت‌وگوهایش نشسته‌ایم.

برخی کارهای هنرپیشه خاطره‌انگیزتر می‌شوند و و در مورد شما با «قصه‌های تابه‌تا» یا همان زی‌زی‌گولو این اتفاق افتاد. آیا مردم هنوز هم آن کار را به یاد دارند؟

معمولاً مردم هنرپیشه‌ها را با کاری که به‌واسطه‌اش معروف شده‌اند و به قولی گل کرده‌اند می‌شناسند. هنوز من را که می‌بینند از سریال «قصه‌های تابه‌تا» و «زی‌زی‌گولو» یاد می‌کنند.

سریال «آبان» به ‌تازگی با بازی شما روی آنتن رفته است و پیش‌تر هم در برنامه جوکر حضور داشتید. اما درمجموع مدتی است کم‌کار شده‌اید. دلیل این امر چیست؟

وقتی کاری خوب باشند می‌پذیرم، اما واقعیت این است که چندان حوصله کار با افراد جدید را ندارم. در این مواقع باید بدانم کارشان چگونه است اما وقتی همکاران قدیمی به من پیشنهاد می‌دهند، ترجیحم این است با آن‌ها کار کنم.

مدت‌هاست روی صحنه تئاتر هم ظاهر نشده‌اید. چه شد که تئاتر را فراموش کردید؟

تئاتر مدت‌ها بازیگر را درگیر می‌کنند چون هم باید ماه‌ها تمرین کند و حدود دو ماه هم هنگام اجرای عمومی، هر روز روی صحنه برود اما با تمام این مسائل، پیش‌تر سعی می‌کردم هر سال حداقل در یک نمایش حضور یابم اما همکاران قدیمی کم‌کار شده‌اند و درنتیجه من هم دیگر به اجرای تئاتر نپرداختم اما همچنان اتفاق‌ها را دنبال می‌کنم و نمایش‌ها را می‌بینم.

از زمان سریال «قصه‌های تابه تا» یا همان زی‌زی‌گولو، بیشتر در بخش تصویر، در حوزه طنز فعالیت داشته‌اید. این مسئله خودخواسته بوده است یا پیشنهاد کارگردان؟

البته زی‌زی‌گولو بیشتر از اینکه طنز باشد کار کودک بود. در نظر داشته باشید که حرفه اصلی من تئاتر عروسکی است. زمانی که به‌عنوان اولین کار تصویرم، در «آرایشگاه زیبا» بازی کردم، سال‌ها بود که کار عروسکی انجام می‌دادم. هنوز هم کار اصلی من تئاتر عروسکی است. 15 سال در دانشگاه تئاتر عروسکی تدریس کردم و در کنارش بازیگری‌ام را هم به دلیل علاقه‌ام ادامه دادم. اما بازیگری مایل نیستم مردم را غمگین کنم و به مشکلاتتان اضافه کنم. آدم طنازی نیستم اما شادم و دوست ندارم کسی را غمگین کنیم. البته منظورم این نیست که بی‌خیالم. لحظات بیشماری جدی هستم اما در آن لحظات هم فردی شاد و امیدوارم و سعی می‌کنم خودم را درگیر غم نکنم.

آیا همچنان به تدریس ادامه می‌دهید؟

تدریس نمی‌کنم اما گاهی آثار جوانان را می‌بینم. متاسفانه جوانان تصور می‌کنند بازیگری کار ساده‌ای است و می‌تواند در موقعیت جوانی قرار بگیرند که دارند او را روی پرده سینما یا تصویر تلویزیون می‌بینند و یا حتی گمان می‌کنند می‌توانند از بازیگری که تصویرش را می‌بینند، بهتر باشند. اگر قرار بود همه بی‌هیچ آموزشی بازیگر خوبی باشند که الان بازیگر زیاد می‌آوردیم و در مشاغل دیگر نیرو کم می‌آوردیم! بازیگری کار سختی است. تحصیلات و معلومات می‌خواهد. کسی که می‌خواهد بازیگر شود باید در کلاس آموزشی شرکت کند تا توانایی‌اش محک زده شود. مثلاً در دانشگاه شنیده‌ام که دانشجویی می‌گوید. فلان استاد با من لج است. استاد که بی‌خودی لج نمی‌کنند. دانشجویان فکر می‌کنند استعداد دارند، در حالی که این‌طور نیست. نباید بگویند همه اشتباه می‌کنند و من استعداد دارم! اگر کسی استعداد داشته باشد همه خیلی زود متوجه شوند و صدالبته که در کنار استعداد تمرینات بدن و بیان هم بسیار مهم است.