وفاق یا نفاق؟!

بر کسی پوشیده نیست که دکتر پزشکیان از نخستین روزهای آغاز فعالیتش به عنوان رئیس دستگاه اجرایی کشور، تحقق گفتمان “وفاق ملی” را در دستور کار خود قرار داد. شاهد گواه این مدعا را می توان سپردن برخی مناصب به افرادی از جناح سیاسی مخالف عنوان کرد.
پزشکیان در عمل نشان داد بر وعده هایش پایبند است؛ اما آن‌ چه اکنون از سوی طیف سیاسی رقیب او در انتخابات شاهد هستیم، کوبیدن بر طبل “نفاق” به جای “وفاق” است.
بسیاری از حامیان دکتر پزشکیان از همان ابتدا مخالف برخی انتصابات او از جریان سیاسی رقیب بودند. اکنون به وضوح روشن شده است که مخالفان او از هر فرصتی برای تخریب و سیاه نمایی دولت بهره می جویند.
استیضاح وزیر اقتصاد به خوبی گویای این بود که پزشکیان مخالفان سر سختی دارد که بدون توجه به منافع ملی و با نادیده گرفتن شرایط حساس فعلی کشور تلاش دارند تا با دستاویز قرار دادن مشکلاتی که از دولت چهاردهم به ارث رسیده است، در مسیر حرکت دکتر پزشکیان و کابینه اش، کارشکنی کنند.
پر واضح است که وفاق، جاده یک طرفه نیست که دکتر پزشکیان، اسب آن را زین کند؛ ولی جریان مقابل با تندروی اش دست انداز ایجاد و سنگ اندازی کند.
بهای تندروی آنانی که از هر فرصتی برای تخریب دولت سوء استفاده می کنند را مردم می پردازند؛ مردمی که در تمامی بزنگاه های حساس کشور همواره پشتیبان حاکمیت بوده اند؛ اما اکنون برخی مخالفان دولت منتخب ملت ایران به جای این که در راستای کمک برای رفع مشکلات کشور و ایجاد ثبات و پایداری اقتصادی اهتمام ورزند، هدفی جز تسویه حساب سیاسی و جناحی دنبال نمی کنند.
این طور که از اوضاع بر می‌آید، جریان مخالف دولت قصد قدم گذاشتن در مسیر وفاق ندارد و حتی بر عکس، از هیچ تلاشی نیز در زمینه اغراق و بزرگ نمایی کاستی های احتمالی دولت که البته باقی مانده از دولت پیشین هستند، فرو گذار نمی کند.
نوسانات ارزی که امروزه برخی دلواپسان آن را دستمایه تخریب دولت قرار داده اند، در تمامی دولت ها وجود داشته و به قصه پر غصه اقتصاد ایران تبدیل شده است؛ اما گویا برخی تندروها فقط دیوار دکتر پزشکیان را کوتاه دیده اند و از این فرصت برای زیر سؤال بردن عملکرد او استفاده می کنند؛ این در حالی است که تخریب دولت فعلی، هیچ فایده ای جز خدشه دار کردن اتحاد ملی به دنبال ندارد.
دولت چهاردهم با گفتمان وفاق ملی آغاز به کار کرد و تا کنون همواره در راستای تقویت همبستگی اجتماعی و انسجام ملی گام برداشته است؛ چرا که به این مهم اعتقاد دارد که دستیابی به رشد و توسعه اقتصادی محقق نخواهد شد مگر این که در جامعه شاهد اتحاد همه طیف های سیاسی و همیاری شان برای گذر از بحران اقتصادی فعلی باشیم.
نسخه شفا بخش این روزهای اقتصاد ایران، وحدت و هم افزایی تمامی طیف های سیاسی است؛ ولی متأسفانه برخی این امر را نادیده گرفته اند. طبیعتاً در جامعه ای که تشویش و تنش میان جناح های سیاسی بیشتر باشد، با دو قطبی مواجه خواهیم شد و عبور از مشکلات به سختی ممکن خواهد شد.
دکتر پزشکیان با شنیدن صدای مخالفان در عمل نشان داده است که در راستای جامه عمل پوشاندن به گفتمان ملی گام برداشته است؛ اما متأسفانه برخی تندروها هم چون همیشه تاب شنیدن صدای مخالف را ندارند و فقط خود را مُحِق می دانند و به جای گفت و گو و مواجهه صحیح با تفاوت دیدگاه ها، هم چنان بر رویه اشتباهی که سال ها در پیش گرفته اند، تداوم می ورزند.
نمی توان شعار وفاق سَر داد، اما در واقعیت در مسیری غیر از این گفتمان، حرکت کرد و به تضعیف دولت پرداخت.
تأمل پیرامون این نکته ضروری است که گفتمان وفاق در حال حاضر تنها قفل گشایی است که به کمک آن می توان گره از کلاف سر در گم مشکلات اقتصادی گشود و انتظارات و مطالبات مردم را محقق ساخت.
از آن جایی که عدم تأمین انتظارات و مطالبات مردمی، تبعات سنگینی برای همه جریانات سیاسی کشور دارد، باید در جاده دو طرفه وفاق، همسو و همگام با دولتی که منتخب مردم ایران است، حرکت کرد؛اما آن‌ چه اکنون به وضوح شاهدش هستیم، حرکت یکّه تاز دولت در جاده یک‌ طرفه وفاق و بایگانی شدن این گفتمان توسط طیف سیاسی مخالف دولت است.