اثبات وجود ناحیه‌ای در مغز به نام «حسادت»

محققان آمریکایی به کمک آزمایشات و بررسی‌هایی که روی میمون‌ها انجام داده‌اند، حس حسادت را توجیه می‌کنند.
افراد، زمانی که در نهایت به عشق واقعی خود می‌رسند، نمی‌خواهند آن را با دیگران سهیم شوند و نمی‌توانند رفتارهایی را که حس حسادت آن‌ها را برمی‌انگیزد، تحمل کنند. محققان آمریکایی با تحقیق بر روی نژادی خاص از میمون‌های آمریکای جنوبی به نام « تیتی »، دریافته‌اند که حسادت را می‌توان با یک تحول هورمونی توضیح داد.
محققان مرکز تحقیقات ملی کالیفرنیا در ایالات متحده آمریکا، برای انجام مطالعات خود، تیتی‌ها را به عنوان نمونه آزمایش انتخاب کردند، چون پریمات‌های تک همسر هستند و نشانه‌های حسادتی که در انسان‌ها دیده می‌شود، در آن‌ها هم دیده می‌شود. برای انجام مطالعه، محققان میمون‌های نر را از جفت‌های‌شان جدا کردند و آن را در قفسی جداگانه و روبه‌روی آن‌ها قرار دادند، درحالی‌که جفت نر دیگری با آن‌ها در قفس بود. میمون‌ها در دو شرایط مختلف مورد مطالعه قرار گرفتند، یکی زمانی که جفت خود را با جفت نر دیگری مشاهده می‌کنند و دیگری، زمانی که یک جفت نر و ماده غریبه را مشاهده می‌کنند.
نتیجه این شد که سطح هورمون تستسترون ( که عامل تقویت کننده میل به جفت و پیوند است ) و همچنین کورتیزول ( که منجر به استرس و دردهای اجتماعی می‌شود ) در میمون‌های نر جدامانده از جفت‌های‌شان افزایش پیدا کرد. بر همین اساس، محققان متوجه شدند که این تحرک هورمونی باعث افزایش فعالیت قشر سنگولیت (CINGULATE CORTEX) در مغز می‌شود که در اختلالاتی نظیر افسردگی و اسکیزوفرنی مؤثر است و همچنین نقش مهمی در عملکرد اجرایی و کنترل تنفسی دارد. در واقع، وقتی میمون‌های نر تک همسر، جفت خود را با نرهای دیگر می‌بینند، نواحی از مغزشان که مربوط به ارتباط با جفت و درد است، فعال می‌شود. بنابراین، بر اساس این مطالعه، پیوند جفت‌ها شامل مناطق مغزی مرتبط با حافظه، پاداش اجتماعی و حفظ پیوند جفت‌ها به منظور اجتناب از درد جدایی است و وضعیت هورمونی و نوروشیمیایی با آن سازگار است.