فریاد خاموش کودکان؛ خشونت خانوادگی و سقوط آرام نسل‌ها

مهارت فرزندپروری یکی از مهم ترین اصولی است که باید همه افراد پیش از اقدام به فرزندآوری بیاموزند.
یکی از مهم ترین این مهارت ها تامین بهداشت روانی و سلامت روانی خانواده است که اگر خانواده، محیط امن و آرامی باشد، طبیعتاً فرزندان نیز در محیطی سالم رشد خواهند کرد و به تبع آن جامعه ای خوب خواهیم داشت.
نمی توان منکر نقش والدین و نحوه فرزندپروری آن ها بر سلامت جامعه شد.
بدون شک، سبک های تربیتی نامناسب، تاثیرات قابل توجهی بر آینده جامعه خواهند داشت.
خانواده ای که در آن خشونت به ویژه توسط مادر به طور قابل توجهی به چشم می خورد، فرزندان اعتماد به نفس کمتری دارند و با مشکلات بسیار زیادی در بزرگسالی مواجه می شوند.
این خشونت ـ چه به‌صورت فیزیکی و چه کلامی ـ موجب می شود فرزند، احساس حقارت کند و به دنبال چنین احساسی به تدریج چنین به او القا می شود که بی ارزش و فاقد توان کافی برای به سرانجام رساندن امور است.
کودکانی که در چنین خانواده هایی متولد می شوند، به دنبال ایجاد احساس عجز و ناتوانی، اعتماد به نفس شان کاهش می یابد.
افزون بر این، احساساتی همچون اضطراب و ترس مداوم در فرزندان خانواده هایی که در آن، خشونت به یک رویه عادی تبدیل شده، امری رایج است و خشونت های والدین بر سلامت روانی و جسمانی او تأثیر می گذارد و حتی در بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند.
فرزندانی که در خانواده های خشن، رشد می یابند رفتارهای خشونت آمیز را فرا می گیرند و در جامعه تکرار می کنند و همین امر موجب می شود چرخه تربیتی غلطی رواج یابد.
فرزندانی که مکرر در محیط خانواده مورد ملامت و سرزنش قرار می گیرند، در بزرگسالی به فردی تبدیل می شود که احساسات اش را سرکوب می کند و به اختلالاتی همچون افسردگی دچار می شود و قادر به تعامل صحیح انسانی نخواهد بود.
متاسفانه برخی افراد بیش از حد در تربیت فرزند سهل انگار هستند و خطاهای فرزندشان را نمی بینند و به او تذکر نمی دهند. برخی دیگر نیز برعکس به کوچک‌ترین رفتار فرزندشان، واکنش تند و خشن نشان می دهند؛ به طوری او دیگر نمی تواند رشد و نوآوری و خلاقیت کسب کند و در بزرگسالی به شخصیتی منفعل تبدیل می شود.
والدین باید این نکته را در نظر داشته باشند که سبک های تربیتی مناسبی در تربیت فرزندان شان به کار گیرند و از افراط و تفریط در این راستا بپرهیزند.
کنترل خشم؛ مهارتی است که مادران می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های مدیریت خشم، همچون نفس عمیق یا ترک موقعیت، فضای آرام و به دور از تنش و تشویشی را ایجاد کنند.
طبیعتاً فضای درون خانواده باید محیطی امن و به دور از هرگونه تشویشی باشد. در این صورت می توان امید داشت که در سایه این آرامش، فرزندان آن خانواده در بزرگسالی، استعدادهای شان را به بهترین شکل ممکن شکوفا سازند.
همچنین والدین به ویژه مادر باید به تقویت رفتارهای مثبت فرزندش بپردازند و بیش از این که سیاست های تنبیهی در پیش گیرند، تشویق را مورد توجه قرار دهند تا به این ترتیب کودک، احساس ارزشمندی کند.
در خانواده هایی که فضای مناسبی برای گفت و گو فراهم است، کودکان خود به خود شکوفایی را تجربه می کنند و می توانند به راحتی احساسات شان را بروز نمایند و احساس ارزشمندی کنند.
در مجموع باید گفت داشتن جامعه ای سالم منوط به تربیت صحیح در بطن خانواده است و پرورش شخصیت هایی سالم، شاد، مستعد و دارای احساس اعتماد به نفس و عزت نفس در وهله نخست مستلزم آگاهی والدین است.