نقش “انتقال استخوانی” در خلق “سمفونی نهم” بتهوون

لودویگ فان بتهوون از اواخر دهه ۲۰ زندگی اش شروع به از دست دادن قوه شنوایی کرد و تا میانه های دهه ۴۰ عمرش تقريباً کاملاً ناشنوا شد؛ اما با این حال او برخی از بزرگ ترین آثار خود را پس از ناشنوا شدن کامل نوشت، مانند سمفونی نهم که از معدود شاهکارهای جهان موسیقی کلاسیک در سطح جهان به شمار می رود.
بتهوون چگونه قادر به تداوم فعالیت های موسیقیایی اش در عین ناشنوایی مطلق شد؟ پاسخ چنین است: او موسیقی را از قبل عمیقاً می شناخت و سال های بسیاری از زندگانی اش را در آموزش موسیقی گذرانده بود. بتهوون درک عمیقی از تئوری موسیقی و صدای سازها داشت و نیز حافظه فوق العاده قوی ای از صداها، آکوردها و هارمونی ها که به یاری آن ها می توانست موسیقی را هنگامی که به آن ها می اندیشید، در ذهنش بشنود.
در واقع این نابغه جهان موسیقی فاخر برای درک آن چه می اندیشید، از یک نوع مکانیسم طبیعی بهره گیری از “گوش درونی” یا “شنیدن درونی”’ استفاده می کرد.
بتهوون در دست نوشته ای با اشاره به این موضوع ادامه داده است: «من مدت ها افکارم را با خود حمل می کنم [.…]، تصویر موسیقی را در ذهنم می بینم و می شنوم [….]، آن چه می نویسم دقیقاً همان چیزی است که در ذهنم می شنوم».
مغز این آهنگساز برجسته می توانست یک سمفونی کامل را بدون شنیدن واقعی بازسازی کند، به عبارتی ملموس تر: «توانایی خارق العاده ای برای آهنگ سازی ذهنی».
بتهوون برای دستیابی به این توانایی، یعنی در نهایت ساخت آثار فاخرترین موسیقیایی، به این اقدامات که از ابتکارات شخصی اش بود، دست می زد: میله ای بین پیانو و فک یا دندان هایش قرار می داد و وقتی کلیدهای پیانو را فشار می داد، لرزش را از طریق استخوان هایش حس می کرد. عمل این به او کمک می کرد تا ریتم و عمق موسیقی را حس کند، حتی بدون این که جزئی ترین صدایی از نت های موسیقی بشنود.
این روش امروزه به نام “انتقال استخوانی” صدا شناخته می شود و در بعضی از هدفون های مدرن هم کاربرد دارد.
هدایت استخوانی یا القای استخوانی (Bone Conduction ) تکنولوژی ای است که بر پایه ارتعاشات از طریق استخوان جمجمه صدا را به گوش داخلی منتقل می‌سازد. از این تکنولوژی در عینک گوگل هم استفاده شده ‌است.
افراد زمانی که صدای خود را ضبط می‌کنند و آن را پخش می کنند، با چیزی که خودشان می‌شنوند، متفاوت است.