چگونه اقتصاد، سن ازدواج را در ایران بالا برد؟

به عنوان یک روان شناس، باید بگویم که عوامل مختلفی در افزایش سن ازدواج در ایران نقش دارند که در این میان مشکلات اقتصادی نقش قابل توجهی دارند.

تورم فزاینده، قیمت بالای مسکن، هزینه های تحصیل و درمان، و به طور کلی افزایش هزینه های تشکیل خانواده، جوانان را در تامین مالی اولیه زندگی مشترک با چالش های جدی مواجه کرده است. نرخ بالای بیکاری، به ویژه در میان فارغ التحصیلان دانشگاهی، و عدم اطمینان از ثبات شغلی، قدرت ریسک پذیری جوانان برای ازدواج را کاهش داده است.

در بسیاری از موارد، خانواده ها نیز توانایی حمایت مالی از ازدواج فرزندان خود را ندارند، که این امر پروسه ازدواج را به تاخیر می اندازد. تمایل به ادامه تحصیل، به ویژه در میان زنان، سن ورود به بازار کار و در نتیجه سن ازدواج را افزایش داده است.

ازدواج از یک ضرورت اجتماعی به یک انتخاب فردی تبدیل شده و اولویت های جوانان در زندگی تغییر کرده است. استقلال فردی، پیشرفت شغلی و لذت بردن از دوران جوانی برای بسیاری از افراد در اولویت قرار گرفته است.

حضور فعال تر زنان در عرصه های مختلف اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، نگرش آنها به ازدواج و نقش های سنتی را تغییر داده است. زنان تمایل دارند قبل از ازدواج به استقلال مالی و جایگاه اجتماعی مناسبی دست یابند. جوانان امروزی انتظارات بالاتری از کیفیت زندگی مشترک، تفاهم و سازگاری با همسر دارند و به همین دلیل با وسواس بیشتری به انتخاب همسر می پردازند که این فرایند زمان بر است. وجود روابط دوستی و آشنایی قبل از ازدواج، اگرچه می تواند به شناخت بیشتر طرفین کمک کند، اما در برخی موارد منجر به طولانی شدن دوران نامزدی و در نهایت تاخیر در ازدواج می شود.

الگوهای زندگی و روابط ارائه شده در رسانه ها و شبکه های اجتماعی می تواند انتظارات و نگرش جوانان نسبت به ازدواج را تحت تاثیر قرار دهد. عدم وجود تسهیلات مناسب برای ازدواج جوانان، مانند وام های کم بهره، مسکن ارزان قیمت و فرصت های شغلی پایدار، این امر را دشوارتر کرده است.

برخی قوانین و مقررات مربوط به ازدواج و خانواده می تواند برای جوانان بازدارنده باشد. عدم آمادگی کافی جوانان برای ورود به زندگی مشترک و نداشتن مهارت های لازم برای حل مسائل خانوادگی می تواند ترس از ازدواج را افزایش دهد.

تاخیر در ازدواج به معنای تاخیر در فرزندآوری و کاهش تعداد فرزندان در خانواده هاست که در بلندمدت منجر به کاهش نرخ باروری و پیری جمعیت می شود. این موضوع می تواند چالش های جدی برای ساختار جمعیتی و نیروی کار کشور ایجاد کند.

افزایش سن ازدواج به طور مستقیم بر میانگین سن جمعیت تاثیر گذاشته و جامعه را به سمت سالمندی سوق می دهد. افزایش تعداد افراد مجرد و کاهش تعداد خانواده های پرجمعیت از جمله تغییرات در ساختار خانواده است.

افزایش سن ازدواج می تواند با افزایش برخی مشکلات اجتماعی مانند افزایش روابط نامشروع، کاهش سلامت جنسی و روانی افراد و افزایش احساس تنهایی و افسردگی مرتبط باشد. کاهش نیروی کار جوان و افزایش جمعیت سالمند می تواند بار اقتصادی بیشتری بر دوش نسل جوان بگذارد.

حل مسئله افزایش سن ازدواج نیازمند یک رویکرد جامع و همکاری بین نهادهای مختلف دولتی، خصوصی و جامعه مدنی است.

در نهایت، حل این مسئله نیازمند یک عزم ملی و همکاری همه جانبه است تا با ایجاد شرایط مناسب اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، زمینه برای ازدواج به موقع و تشکیل خانواده های پایدار برای جوانان فراهم شود. توجه به نظرات و نیازهای جوانان و در نظر گرفتن دیدگاه های مختلف جامعه شناسان و متخصصان در این زمینه می تواند به تدوین راهکارهای موثرتر کمک کند.