سوگواره ای برای قربانیان انفجار بندر شهید رجایی

سخن گاهی در پسله ذهن می ماند و از بیان باز می ماند. ماجرای دهشتناک بندر رجایی از جمله این حالات ناخجسته است. هیچ گزاره ای طاقت واتاب درد و رنج را ندارد.
این ماجرا با روز جهانی کارگر گره خورد. در ۶ ماه گذشته پیش از ۵۰ کارگر در معادن کشور قربانی شده اند. ده ها کارگر دیگر در انفجار بندر عباس و در چند روز اخیر تعدادی در اصفهان و تهران جان باخته اند.
به نظر می رسد مدت هاست مقامات و دست اندرکاران اداره کشور رابطه مهم و جدی کارگر و تولید را فراموش کرده اند و به همین دلیل – و نیز بسیاری دلایل دیگر– شعارهای ایشان تحقق نمی یابد.
وقتی در جامعه ای کار و کارگر از اعتبار می افتند، تولید ثروت مولد از نفس افتاده و ثروت به جای کار خلاق، از راه دلالی و زد و‌ بند به دست می آید . تا این بیماری درمان نشود، نه گره های اقتصادی باز خواهند شد و نه ایمنی در محیط تلاش پر مخاطره کارگران بر قرار خواهد شد. گام هایی بزرگ برای رفع این مشکلات باید برداشته شود:
اول) کنترل تورم و واقعی تر کردن این پدیده مشموم با دستمزدهاست. دوم) ایمن کردن محیط کار و دفاع از سلامت کارگران است که این رویکرد هم به نفع دولت و‌ هم قشر کارگر است. وقتی معدنی ریزش می کند و یا در محیطی اقتصادی آتش سوزی رخ می دهد، ده ها هزار میلیارد تومان ضرر و زیان به کشور وارد می شود که صرفاً با بخشی اندکی از این زیان می توان از حوادث دردناک و زیانبار جانی و مالی جلوگیری به عمل آورد.
سوم) تدوین پروتکل ایمنی و اجرای دقیق آن است.
از سوی دیگر آموزش کارگران برای رعایت نکات ایمنی ضرورتی اجتناب ناپذیر است.
بهترین تبریک و رهاورد از سوی مسئولین برای روز کارگر، اهتمام بایسته برای تحقق نکات بیان شده در این نوشتار مجمل و به آسانی شدنی ست.
همدردی با آسیب دیدگان وظیفه ماست؛ ولی وظیفه دیگر ما صدای کارگران شدن است که این روزها بسیار بی صدا شده اند.