فروپاشی کامل نظام غذایی و جان‌های در معرض نابودی در غزه

مترجم: مریم نصیری

بحران انسانی در نوار غزه وارد مرحله‌ای بی‌سابقه شده است. بنا بر اعلام دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد، نظام تأمین غذا در این منطقه عملاً در آستانه فروپاشی مطلق قرار دارد. گرسنگی دیگر یک هشدار نیست، بلکه واقعیتی است که روزانه هزاران زن، کودک و سالمند آن را با گوشت و پوست خود لمس می‌کنند.
به گفته این نهاد بین‌المللی، با ادامه یافتن ممانعت از ورود کمک‌های غذایی و بشردوستانه به غزه، شرایط وخیم‌تر شده و هر ساعت که می‌گذرد، جان‌های بیشتری در معرض خطر جدی قرار می‌گیرند. سوء‌تغذیه، به‌ویژه در میان کودکان، به‌شدت افزایش یافته و گزارش‌ها حاکی از آن است که نرخ سوءتغذیه شدید در میان خردسالان دو برابر شده است. شیر خشک، که تنها منبع تغذیه نوزادان است، در حال پایان یافتن است و خانواده‌ها ناچارند برای یافتن اندکی غذا خود را به دل خطر بزنند.
در همین رابطه، رئیس انجمن امداد پزشکی در نوار غزه در گفت‌وگو با الجزیره، شرایط موجود را فاجعه‌بار توصیف کرده و گفته است که “گرسنگی عمومی سراسر غزه را فرا گرفته است. ما دیگر نمی‌توانیم به نوزادان شیر خشک برسانیم و این یک بحران حیاتی است. برخی خانواده‌ها از شدت نیاز، ناچار به خوردن برگ درختان و علف شده‌اند.”
وی تأکید کرده که “هیچ‌گونه حمایت یا کمک غذایی نظام‌مندی برای مردم وجود ندارد و این رنج باید به‌سرعت پایان یابد. مردم غزه هر روز با گرسنگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و این وضعیتی نیست که بتوان آن را تحمل کرد یا نادیده گرفت.”
از سوی دیگر، بحران به حوزه بهداشت و درمان نیز سرایت کرده است. مدیر بیمارستان‌های صحرایی وزارت بهداشت در غزه با اشاره به کمبود شدید خون گفته است: “ما تنها توانسته‌ایم ۳۵۰۰ واحد خون جمع‌آوری کنیم، در حالی‌که به بیش از ۱۰ هزار واحد نیاز داریم. موانع ایجادشده توسط اشغالگران اجازه نمی‌دهد خون موردنیاز برای بیماران و مجروحان وارد غزه شود. ما از برادرانمان در کرانه باختری می‌خواهیم که در این شرایط بحرانی به یاری ما بشتابند.”
با چنین شواهدی روشن است که غزه در حال تجربه یکی از تاریک‌ترین و دردناک‌ترین لحظات تاریخ خود است. هر ساعت تعلل در ارسال کمک‌های فوری بین‌المللی به معنای مرگ تدریجی مردمی است که در محاصره‌اند و صدای فریادشان به سختی به گوش جهانیان می‌رسد.
اکنون چشم امید ساکنان محصور غزه به نهادهای بین‌المللی و کشورهایی است که هنوز حس انسان‌دوستی در آن‌ها زنده است؛ چرا که فردا ممکن است برای نجات جان‌های در خطر، خیلی دیر باشد.