نوآوران آنلاین- بدن ما غالباً خود به خود زخم هایی مانند بریدگی یا خراش را بهبود می بخشد. با این حال، بیماران مبتلا به دیابت، بیماری های عروقی و اختلالات پوستی گاهی در بهبودی مشکل دارند.
زخم های مزمن می توانند کیفیت زندگی را به شدت تحت تأثیر قرار دهند. مدیریت زخم های مزمن و درمان آن ها مستلزم صرف هزینه های کلانی است.
در این خصوص فقط در ایالات متحده آمریکا سالیانه رقمی حدود 10 الی 20 میلیارد دلار هزینه می شود. هنوز هم ما در مورد چرایی مزمن شدن برخی از زخم ها اطلاعات کمی داریم؛ بنابراین ایجاد درمان های مؤثر برای بهبود ترمیم دشوار است.
تحقیقات جدید "جفرسون" روشی نوین را برای نمونه برداری از سلول های یافت شده در زخم ها با استفاده از پانسمان های دور انداخته شده برای زخم توصیف می کند. این رویکرد غیرتهاجمی دریچه ای به سمت ترکیب سلولی زخم ها و فرصتی برای شناسایی ویژگی های زخم های بهبود یافته در مقابل زخم هایی که مزمن می شوند و همچنین اطلاع از توسعه درمان های هدف دار، باز می کند.
دکتر "اندرو ساوت" دانشیار گروه زیست شناسی پوستی می گوید: مطالعه بهبود زخم در انسان بسیار چالش برانگیز است و ما در مورد روند کار در انسان بسیار کم می دانیم. آن چه ما می دانیم از مطالعات حیوانات است و پوست آن ها و نحوه بهبود آن بسیار متفاوت از پوست انسان است.
دکتر "اندرو ساوت" و آزمایشگاه وی گروهی از بیماری های پوستی ارثی به نام اپیدرمولیز بولوزا (EB) را مطالعه کردند؛ یعنی دقیقاً جایی که بهبود زخم به شدت مختل شده است.
بیماران اغلب از بدو تولد دچار تاول و ضایعاتی می شوند که دیر بهبود می یابند و بعضی از آن ها مزمن می شوند. در زیرمجموعه ای از بیماران، زخم های مزمن در معرض خطر بالایی از ابتلا به سرطان پوست قرار دارند.
در این زمان پیش بینی این که کدام زخم در یک بیمار معالجه بهبود می یابد و کدام یک بسیار دشوار است. توانایی نمونه برداری از زخم ها کلیدی برای درک مکانیسم های بهبود است.
دکتر "ساوت" می گوید: انجام نمونه برداری از سلول های زخم به ما کمک می کند تا تفاوت بین این زخم ها را درک کنیم.
محققان موفق شدند سلول هایی را شناسایی کنند تا ببینند چه نوع سلول هایی در زخم وجود دارد. آن ها انواع سلول های ایمنی از جمله لنفوسیت ها، گرانولوسیت ها یا نوتروفیل ها و مونوسیت ها یا ماکروفاژها را کشف کردند.
هنگام مقایسه پانسمان از زخم های حاد و مزمن، آن ها تعداد قابل توجهی بیشتری از نوتروفیل ها را در محل های زخم مزمن پیدا کردند. نوتروفیل ها اولین خط دفاعی در سیستم ایمنی بدن ما هستند و وقتی زخم شروع به شکل گیری می کند، اولین کسانی هستند که به صحنه می آیند.
دکتر ساوت می گوید: یافته های قبلی مطالعات حیوانی و تجزیه و تحلیل پروتئین پانسمان زخم های انسانی این ایده را پشتیبانی می کرد که وقتی نوتروفیل ها بیشتر از حد مجاز آویزان شوند، روند بهبود را متوقف می کند و می تواند منجر به مزمن شود. یافته های ما با نشان دادن این که زخم های مزمن با سطح بالاتری از نوتروفیل ها مشخص می شوند از این تئوری به طور قطعی پشتیبانی می کنند.
این یافته ها بینش بیشتری در مورد ترمیم زخم دارند و می توانند به توسعه روش های درمانی کمک کنند.
پنج شنبه ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۰
(برابر با ۲۷ شهریور ۱۳۹۹)