نوآوران آنلاین- "متفورمین" یک داروی رایج دیابت نوع 2 است. اخیراً مشخص شد که عمر حیوانات جوان غیر دیابتی را افزایش می دهد، اما پاسخ موجودات قدیمی به متفورمین کشف نشده باقی مانده است.
محققان در مؤسسه "لایب نیتس" و مؤسسه "فریتز لیپمن" دریافتند که اختلال عملکرد "میتوکندری" مزایای متفورمین را در سلول های انسانی لغو می کند.
یافته ها نشان می دهد که افزایش سن محدودیتی برای فواید سلامتی متفورمین در خارج از دیابت تعیین می کند.
افراد پیرتر می شوند و بیماری هایی که با افزایش سن همراه هستند (به عنوان مثال بیماری های قلبی عروقی، سرطان، زوال عقل و دیابت) نیز در حال افزایش هستند. رسیدن به اواخر عمر در عین سلامتی از اولویت بالایی برخوردار است. اخیراً داروی متفورمین که برای دهه ها برای معالجه بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مورد استفاده قرار می گرفت، با کاهش خطر ابتلا به سرطان ارتباط داشت و پتانسیلی را برای کاهش بیماری های قلبی عروقی در انسان نشان داد.
علاوه بر این، اخیراً اثر طولانی مدت متفورمین در موش، مگس و کرم نشان داده شده است. بنابراین، آیا این باعث می شود متفورمین داروی جدید معجزه آسایی برای افزایش عمر و حتی به تاخیر انداختن بیماری های مرتبط با پیری باشد؟
اولین آزمایش بالینی اثر بالقوه طولانی مدت متفورمین در انسان پیر و بدون دیابت توسط فدراسیون تحقیقات پیری آمریکا (AFAR) آغاز شده است. با این حال، هنوز اثرات طولانی مدت متفورمین در یک گروه غیر دیابتی در سنین مختلف بررسی نشده است. محققان مؤسسه "لایب نیتس" و موسسه "فریتز لیپمن" و همكاران آن ها از دانشگاه فریدریش شیلر ینا (FSU) آلمان اکنون به یافتن پاسخ برای این سؤالات پرداخته اند. آن ها از سلول های اولیه انسانی برای بررسی پاسخ متابولیکی ارگانیسم های غیر دیابتی جوان و پیر به درمان متفورمین با جزئیات استفاده کردند. متفورمین با افزایش اثر انسولین ترشح شده توسط خود بدن، بر سطح گلوکز خون تأثیر می گذارد و در حال حاضر بیشترین داروی تجویز شده برای دیابت نوع 2 است. دیابت نوع 2 یک بیماری مرتبط با پیری است و بسیاری از بیماران درمان متفورمین را در سنین بالا آغاز می کنند. بر اساس افزایش بقا و کاهش شیوع بیماری های مرتبط با پیری در بیماران دیابتی تحت درمان با متفورمین، پیشنهاد شد که مزایای ماندگاری متفورمین به افراد مسن متابولیک نیز قابل افزایش است.
دکتر "ماریا ارمولایوا" با استفاده از کشت سلول های پستانداران و گیاه فلفل کوتاه مدت برای شناسایی تغییرات در متابولیسم و پاسخ های استرس در طول پیری استفاده کرد.
وی می گوید: در مطالعه فعلی ما توانستیم محدودیت های مهم استفاده از متفورمین به عنوان داروی طول عمر را کشف کنیم. در مقابل اثرات مثبت طول عمر در موجودات جوانی که متفورمین دریافت کرده اند، طول عمر از طریق مصرف متفورمین در سنین بالاتر کاهش می یابد. مطالعات قبلی که شواهدی از طول عمر طولانی توسط متفورمین را ارائه می داد، معمولاً حیواناتی را که از بزرگسالی جوان یا میانسالی تحت درمان با متفورمین تا پایان زندگی تحت درمان قرار می گرفتند، بررسی می کرد.
در مقابل، ما به پنجره های درمانی پرداخته ایم که کل طول عمر را پوشش می دهد یا محدود به اوایل زندگی است یا به اواخر عمر. این مطالعه همچنین از یک مدل کشت سلولی انسانی پیری تکثیر برای ارزیابی پاسخ های انسانی به متفورمین در سطح سلولی و مقایسه آن ها با پاسخ های ارگانیسم کرم ها استفاده کرده است.
تیم تحقیقاتی به سرپرستی دکتر "ارمولایوا" دریافتند که درمان با متفورمین در سنین جوانی عمر طولانی تر و تأثیرات بهتری دارد. حداکثر 80 درصد از جمعیت تحت درمان در سنین پیری توسط متفورمین در 24 ساعت اول درمان کشته شدند. به طور مداوم، سلول های اولیه انسانی با نزدیک شدن به پیری تکثیر، کاهش تدریجی در تحمل متفورمین را نشان می دهند. محققان توانستند این فنوتیپ مضر را به کاهش توانایی سلول های قدیمی در سازگاری با عوامل استرس زای متابولیکی مانند متفورمین مرتبط کنند.
جمعه ۱۳ نوامبر ۲۰۲۰
(برابر با ۲۳ آبان ۱۳۹۹)