متأسفانه دیدگاه جامعه امروز ما نسبت به سطح منش و خلق و خو، خردمندی، فرهیختگی و کم و کیف اعتقادات و باورهای اشخاصی که اصطلاحاً به آنان “سلبریتی” اتلاق می شود، با آن چه فی الواقع ایشان هستند، اغلب بسیار متفاوت و دیگرگون است. تفاوتی هم ندارد سلبریتی از نوع ورزشی باشد یا سیاسی، مذهبی؛ خواننده و بازیگر، و یا صرفاً فعال در فضای مجازی و… . همه یکسان می اندیشند و تا سقف ممکن، مبتلابه توهم همه چیز دانی و نیل به هزار توی تمامی حوزه های خرد و دانش بشری، از فلسفه و دین و هنر و ادبیات گرفته تا تاریخ و سیاست اند. ایشان خود را به طور فطری و مادر زادی بهره مند از درک و فهم، و دارای مدارک عالیه فرا فوق تخصص در روان شناسی، جامعه شناسی، آینده نگری، جنس مخالف و… تلقی می کنند.
متأسفانه دیدگاه جامعه امروز ما نسبت به سطح منش و خلق و خو، خردمندی، فرهیختگی و کم و کیف اعتقادات و باورهای اشخاصی که اصطلاحاً به آنان “سلبریتی” اتلاق می شود، با آن چه فی الواقع ایشان هستند، اغلب بسیار متفاوت و دیگرگون است. تفاوتی هم ندارد سلبریتی از نوع ورزشی باشد یا سیاسی، مذهبی؛ خواننده و بازیگر، و یا صرفاً فعال در فضای مجازی و… . همه یکسان می اندیشند و تا سقف ممکن، مبتلابه توهم همه چیز دانی و نیل به هزار توی تمامی حوزه های خرد و دانش بشری، از فلسفه و دین و هنر و ادبیات گرفته تا تاریخ و سیاست اند. ایشان خود را به طور فطری و مادر زادی بهره مند از درک و فهم، و دارای مدارک عالیه فرا فوق تخصص در روان شناسی، جامعه شناسی، آینده نگری، جنس مخالف و… تلقی می کنند.
خاص بودن، مصونیت و خود شیفتگی؛ از دیگر خصایص مشترک سلبریتی ها می باشند. توهم مصونیت و آسیب ناپذیری تا آن حد می تواند در ناخودآگاه شان قوام گیرد که موجب نوعی وارونگی در تقابل و رویکرد با نه تنها در روابط بین فردی، بلکه با حکومت و باورهای عمیق اقشار جامعه در اذهان ایشان بشود. به عنوان مثال، این گونه بیاندیشند: این حکومت نیست که زمینه فعالیت، شهرت، رفاه افسانه ای و امنیت آنان را تأمین و تضمین کرده است، بلکه اینان هستند که با فعالیت و از خود گذشتگی (!) زمینه مساعد برای بقای حکمرانی و مشروعیت مقامات و مسئولین کشور را فراهم می سازند و به واسطه برخورداری از پشتوانه طرفداران میلیونی شان، هیچ گاه حکومت قادر به جزئی ترین برخورد با سخنان و رفتارشان – تا انجام هر حد ناهنجاری – نخواهد بود. هم چنین خود را موظف، مختار و مرسول می دانند با اعتقادات تاریخی و عمیق مردم – در هر حوزه و زمینه ای – و با هر لحن و بیانی که دل به خواه شان باشد، آن هم فی البداهه (!) سخن بگویند. برای همین هر چند وقت یک بار شاهد سخنان یا رفتار عجیب و غریب انواع و اقسام ایشان هستیم. سلبریتی هایی که تمامی هستی و نوع زیست اشرافی و مجلل شان را مدیون توجه و عنایات هواداران شان هستند، نه بر خلاف تصورشان، مرهون نبوغ ذاتی یا توانایی اکتسابی خود.
خب، با اوصاف بسیار مجملی که از حالات خود شیدایی و مخموری سلبریتی ها عنوان شد، آیا از ایشان در اکثر موارد جز پرت گویی و کردار و کنش نادرست، می توان انتظار دیگری داشت. آیا نباید وضعیت منجر به مدهوشی و پریشان گفتاری آقای امیرحسین مقصودلو ملقب به “تتلو” در خصوص پرده دری علیه مقدس ترین اعتقادات مسلمانان را، مشابه وضعیت ناشی از شرب خمر بدانیم. مگر نه این است که فقها حتی قتل در مستی، مشروط بر مسلوب الاراده بودن فرد مست و نیز عدم حصول به حالت مستی با انگیزه ارتکاب قتل را مستوجب قصاص نمی دانند.
از سویی؛ صدها روایت، حدیث و وقایع معتبر و متقن – به ویژه از صدر اسلام و طی زمان حیات مبارک ختمی مرتبت رسول گرامی اسلام (ص) – موجود است که تماماً دال بر بخشش و لحاظ رأفت اسلامی در خصوص آقای مقصودلو را دارند. بخشیدن “ابودسمه” که حضرت حمزه (ع)، عموی گرامی پیامبر (ص) را در جنگ احد به شهادت رسانده بود از سوی پیامبر (البته پس از اسلام آوردن این غلام حبشی، حال به ظاهر یا باطن) یکی از بارزترین وقایع مورد تأیید تمامی فِرقِ اسلامی در این مهم است. مصیبتی بس عظما که پیامبر اسلام (ص) پس از رو به رو شدن با پیکر مطهر عموی خود فرمودند: «هرگز به مصیبت دیگری بزرگ تر از مصیبت کسی مثل تو گرفتار نخواهم شد و هرگز در هیچ مقامی سخت‌تر از این بر من نگذشته است».
درسی که از این بزرگواری و گذشت رسول الله (ص) می توان آموخت، به صراحت و وضوح قابل تعمیم به جسارت و گستاخی فرد متهم به هتاکی و اعمال وقاحت به مقدسات و اعتقادات عالیه اسلام – البته در صورت ندامت، تأسف، شرمساری و توبه – است.
البته مؤلف این نوشتار به صراحت آگاه است مبحث مشئوم سلب النبی و جسارت به ساحات ملکوتی نبی الله (ص) و ائمه اطهار (ع) و اثبات و نفی این نوع وقاحات از مباحث به غایت غامض و پیچیده فقهی و قضایی ست که پرداختن به آن ها در توان علمی و شناختی اش نمی باشد؛ اما به نیکی و بداهت، ایمان و ایقان به بخشایشگر و کرامت آفریدگار عالم هستی دارد. در مژدگاهی [زمر:۵۳] که خالق و صاحب جهانیان با نهایت لطف و محبت آغوش رحمتش را بر روی همگان باز کرده و بخشش همه گناهان را نوید می دهد، تکلیف آدمیان بر کرسی داوری، گذشت و چشم پوشی، روشن است.
ذکر این نکته نیز حائز اهمیت است که با توجه به علاقه مندی صدها هزار تن از نوجوانان و جوانان کشورمان به آقای مقصودلو و تعقیب سیر پرونده نامبرده توسط ایشان، مصلحت و زیبنده نیست چنین پرونده ای آن هم با مفاد مذهبی، به روال معمولِ زمانبری در قوه قضائیه مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد و مطلوب است در اسرع وقت رسیدگی و ان شاءالله با عفو و بخشش آقای مقصودلو، هر چه سریع تر ختم به خیر گردد.
