بازتولید نمایش «بعد از افتادن» در این روزهای کمیابی اجراهای نابهنگام و بهت‌آور به واقع غنیمت است.
نوشته محمدحسن خدایی/ منتقد تئاتر
بازتولید نمایش «بعد از افتادن» در این روزهای کمیابی اجراهای نابهنگام و بهت‌آور به واقع غنیمت است. نمایشی در رابطه با تقابل‌های حل‌ناشدنی طبقاتی در کلانشهر تهران. مواجهه غریب یک مرد جوان که در یک رستوران «پیک غذا» است با خانواده‌ای چهار نفره از طبقات متوسط اجتماع. ماجرایی در رابطه با ورود بدون اجازه یک پیک غذا به حریم خانه و رویدادهایی که از پس این اتفاق می‌افتاد. حسین حسینیان تلاش دارد با خلق فضایی در ظاهر عقلانی و در باطن جفنگ، روایتی تماشایی از آدم‌های شتاب‌زده یک خانواده امروزی بسازد که بر سر کوچک‌ترین مسائل با یکدیگر بحث و جدل می‌کنند اما به وقت خطر، اختلافات را کنار گذاشته و در پی تحقیر غریبه‌‌ای چون پیک غذا برمی‌آیند که از نظر آنان منزلت اجتماعی درخوری ندارند. این قضیه را به شکل خلاقانه‌ای در هنگام غذاخوردن خانواده، مراسم عجیب خودانتقادی پس از آن و همچنین ژست گرفتن مقابل دوربین عکاسی و ترس بی‌دلیل مربوط به آن می‌توان مشاهده کرد. از این منظر اجرا با رویکردی پسامدرنیستی، موفق می‌شود اختلافات اعضای یک خانواده را عیان کرده و اتحادشان را به وقت مواجهه غریبه‌ها گوشزد کند.
حسین حسینیان بازیگر توانایی است و سال‌ها با حسن معجونی همکاری داشته است. نمایش «بعد از افتادن» توانسته یک فضای معناباخته و بازیگوشانه را بر صحنه آورده و دقایق مفرحی را برای مخاطب بی‌حوصله امروزی بسازد. بازیگرانی چون مهتاب ثروتی، راحیل فلاح‌فر، پوریا احمدی، احسان قره‌داغی و حسین حسینیان در این اجرای تئاتری مشارکت داشته و بازتابی از مناسبات اینجا و اکنونی شهروندان کلانشهر تهرانی را برمی‌سازند. سفارش غذا از رستوران، کاهلی در پرداخت پول غذا و صد البته برگزاری مناسک نه چندان صادقانه‌ای چون خودانتقادی، قسمتی از رفتارهای هرروزه این خانواده متوسط شهری است. آنان که در بازتولید وضعیت، نقش اساسی داشته و انتقادهایشان معطوف به خود است.
