نوآوران آنلاین-«جیمز پترسون» در سن ۷۴ سالگی صدها میلیون نسخه از رمان‌هایش را در سراسر جهان به فروش رسانده است تا به یکی از پردرآمدترین نویسندگان جهان تبدیل شود.
درآمد سالانه «پترسون» در فاصله بین ژوئن ۲۰۱۹ تا ژوئن ۲۰۲۰ به بیش از ۸۰ میلیون دلار رسید و به گزارش «فوربس» این نویسنده در این بازه زمانی در ایالات متحده حدود پنج میلیون کتاب فروخت.
اما موفقیت «پترسون» یک‌شبه به وجود نیامده است. او در ابتدا نویسندگی را به عنوان حرفه اصلی انتخاب نکرده بود و برای چاپ کردن نخستین کتابش هم بارها جواب رد شنید.
این نویسنده در «نیوبرگ» واقع در نیویورک در کنار پدرش که کارمند بیمه و مادرش که یک معلم مدرسه بود بزرگ شد. «پترسون» می‌گوید با این‌که همیشه رویای نویسنده شدن داشت اما ایده به سراغ نویسندگی رفتن همیشه برایش جسورانه بود. اما پس از مطالعه کتاب‌های «جیمز جویس» و مطالعه کتاب‌های بیشتر به سراغ نوشتن رفت.
این نویسنده پس از کالج به نیویورک نقل مکان کرد و در دهه ۷۰ میلادی نخستین شغلش را در بزرگترین آژانس تبلیغاتی آمریکا پیدا کرد. در اواسط دهه ۷۰ بود که نخستین کتابش را با نام «شماره توماس بری» نوشت.
این کتاب توسط ۳۱ ناشر رد شد اما زمانی که بالاخره در سال ۱۹۷۶ چاپ شد، جایزه «ادگار» را در شاخه بهترین نویسنده کتاب اولی ژانر رمزآلود برای «پترسون» به ارمغان آورد.
در سال ۱۹۹۳ بود که رمان «وقتی که عنکبوت می‌آید» منتشر شد و به این ترتیب شخصیت «الکس کراس» به دنیا معرفی شد. از آن زمان تاکنون بیش از ۲۰ کتاب با حضور این شخصیت منتشر و یک فیلم سینمایی با اقتباس از رمان اول ساخته شده است.
با این‌که «پترسون» نخستین کتابش را در سن ۲۶ سالگی منتشر کرد اما تا سن ۴۰ سالگی به نویسنده پرفروش تبدیل نشده بود.
در حقیقت، «پترسون» چندین دهه در آن شرکت تبلیغاتی مشغول شد و در سال ۱۹۸۸ به مقام مدیرعاملی رسید. «پترسون» می‌گوید در آن دوران سالانه بیش از ۱۰۰ کتاب مطالعه می‌کرد تا خلاقیتش را تقویت کند.
این نویسنده می‌گوید: «من قوه تخیل گسترده‌ای دارم و مدام از خودم می‌پرسم این موضوع چطور است؟ آن موضوع چطور است؟»
اما امروزه به دلیل برنامه سنگین نویسندگی، او در هفته یک کتاب مطالعه می‌کند.
«پترسون» با وجود موفقیت‌هایش دوست ندارد توصیه و نصیحت کند، بخصوص در مورد نویسندگی.
این نویسنده می‌گوید: «من خودم را خیلی جدی نمی‌گیرم...بله، من کتاب‌های بسیار زیادی به فروش رسانده‌ام اما خب چه اهمیتی دارد؟»